Accidentes infantís

Este é un deses temas sobre os que non é grato escribir, pero, lamentablemente, é tamén cada vez máis necesario. A chegada do bo tempo con máis xogos no patio, o cansazo e alteración dos cativos, as piscinas e praias, e como non, os efectos da crise, dan lugar a que esta sexa unha época na que se incrementan os accidentes infantís.
As mestras, educadoras e familias, polo xeral non estamos suficientemente preparadas para reaccionar adecuadamente no caso de producirse dano ou lesión dunha criatura, pero tampouco para a prevención dos mesmos. Emporiso, queremos facilitar ligazóns a páxinas e recursos de interese.
No web do Ministerio de Sanidad, Servicios Sociales e Igualdad, atópase unha campaña de prevención de accidentes infantís realizada no 2007, na que recollen desde os factores que inflúen nos accidentes infantís domésticos, a recomendacións para previlos tanto dentro coma fóra do fogar.

No portal de Saúde da Comunidade de Madrid hai unha Guía para a prevención de accidentes nos centros escolares.

Agora, entre os recursos Abalar, hai unha compilación duns vídeos de animación stop motion, elaborados no 2007  ao abeiro dunha colaboración entre as consellerías de Sanidade, Educación e Cultura, o proxecto ¿E por que?, magnífico traballo de Algarabía e Continental animación, que nós empregamos a cotío nas nosas aulas, porque en breves segundos e de forma moi achegada aos gustos infantís, transmiten información e mensaxes de prevención de accidentes domésticos. Están agrupados por temáticas:
-Obxectos cortantes e punzantes: cutter, tesoiras, ferramentas de xardín, coitelos, dardos, mesas de vidro, onde sentar, alfinetes e máquinas de barbear.
-O lume: os mistos, a cheminea, a cociña, o isqueiro.
-Inxestións perigosas: beber sen saber que hai dentro, os medicamentos, os botóns, as pílulas, bebidas alcohólicas, cosméticos, pilas e baterías.
-Ferramentas: o taladro, a serra, o martelo.
-Electrodomésticos: a batidora, a lavadora, o forno, a cociña de gas, o microondas, o radiador.
-Obxectos que non son xoguetes: as armas, os obxectos de vidro, os mobles con pecho, os pasamáns, as portas, as bolsas, os petardos, os caixóns.
-Electricidade: enchufes, cables, electrodomésticos no baño.
-Coidado con…: subirse a lugares arriscados, os obxectos tirados, asomarse ás ventás, tirar cousas ao chan, as cordas, os animais, o xeo, a auga quente, as esquinas dos mobles, o chan mollado, o sol, os pegamentos.

Malia que xa nos referimos a eles neste blog noutras ocasións, pensamos que sempre deben estar á man para empregalos en calquera das ocasións de perigo que poden xurdir no día a día da escola.

AromatizArte VI: bafos de eucalipto

A finais do curso pasado, dedicáramos unha semana ao traballo coas plantas aromáticas e os seus usos na cociña, na cosmética ou no fogar (ver AromatizArte I, II, III, IV e V). Agora quixemos coñecer as propiedades curativas dalgunhas. Dado que estamos en pleno inverno, momento de catarros, bronquites, toses, gripes, etc, descubrimos unha árbore que é a maioritaria no bosque que vemos a través da galería da clase: o eucalipto.

Sabían dos caramelos de eucalipto, de que os hai en Australia nos que viven os koalas, e algúns, mesmo viran a familiares facendo bafos de eucalipto.

Vimos as diferenzas entre as follas dos eucaliptos máis novos e o máis vellos; cales son as que concentran máis aroma; os efectos da contaminación nas follas; identificaron a difícil cor verde das follas (diferente polo dereito e polo envés). Pero, e sobre todo, quixemos centrarnos nos seus usos como remedio caseiro.

Decidimos que se enviaría unha manchea para ser empregada nas casas cos familiares que precisasen, e acompañouse dun prospecto; un texto instrutivo cunhas características, unha estrutura e elementos fixos que o diferencian de calquera outro texto: composición, propiedades, indicacións, contraindicacións, forma de uso e precaucións.

Como portada do prospecto, inspiráronse cunha representación moi primitiva e elemental dun eucalipto realizada polos aborixes de Australia.

Ver presentación

Eucalipto

O ruído nas escolas

Onte foi o Día Internacional da Concienciación do Ruído, un día de moitos xestos simbólicos arredor dun problema para a saúde ao que non se lle presta a debida atención nos centros educativos, malia que os estudos realizados amosan que unha exposición continuada a elevados niveis de ruído pode incidir de maneira significativa na atención e discriminación auditiva, así como en determinadas aprendizaxe, nomeadamente na lectura.

O ruído ambiental incide negativamente na calidade da ensinanza xa que conleva interferencias nos procesos de comunicación e cognitivo. A contaminación acústica provoca nerviosismo, tensión, ansiedade, estres e mesmo incremento da agresividade. É especialmente crítico entre os cativos máis pequenos, de educación infantil, xa que estes posúen poucos recursos para suplir as lagoas que xera o ruído na comunicación. No caso dos docentes supón un esforzo extra para a voz e de atención.

Porén sería interesante que entre os obxectivos da programación anual do centro se contemplara a redución do ruído ambiental. En primeiro lugar cómpre elaborar un mapa de ruídos, non cremos que sexa preciso empregar audímetros, tan só facer anotacións ao longo de varios días sobre os niveis de ruído dos distintos espazos, ben derivados do mal acondicionamento acústico das aulas, como de lugares onde se produce balbordo; deseguido adoptar as medidas precisas para reducir estes focos de contaminación acústica, algo que pode resultar máis doado do que puidera parecer inicialmente.

Tamén cómpre adoptar unha actitude crítica e autocrítica, porque en ocasións, pode ser culpa dos docentes que os barullo vaia in crescendo. Faise preciso establecer unha pauta de actuación común entre todo o persoal que intervén co alumnado; non é admisible que persoas adultas sexan contraexemplos.

Hiperactividade?

Ilustración Cristal Reza Cardero

Cando dicíamos que queríamos falar da hiperactividade non nos referíamos ao trastorno da psicopatoloxía infantil de base neurolóxica, coñecido polos profesionais como déficit de atención con hiperactividade, tan ben explicado pola pedagoga Isabel Orjales no vídeo-documental da UNED, ou na documentación do CRENA. Non, queríamos dedicarlle unha entrada á moda cada vez máis estendida de etiquetar aos cativos faltos de normas e de disciplina como “hiperactivos”.

As familias dos nenos/as con TDAH adoitan definilos como maleducados, inmaduros ou gamberros, e agora, curiosamente, as familias de nenos malcriados, atravesados e fervellos   adoitan dicir que son “hiperactivos”. O peor, é que hai profesionais da psicoloxía, pedagoxía ou pediatría que os diagnostican como tales, levándoos por un sendeiro –de pago, claro- que vai desde o tratamento psicopedagóxico ata o farmacolóxico. É unha absoluta irresponsabilidade e falta de ética profesional, ou de ignorancia total. Cremos que os colexios profesionais de pedagogos e psicopedagogos deberían intervir dalgún xeito, xa que logo, o que está acontecendo é un descrédito para un colectivo serio e rigoroso. Pero aínda poden ir máis alá na súa mala praxe, ás veces enganan ás familias dicíndolle que os seus fillos/as son de “altas capacidades” de aí a súa inadaptación e rexeitamento á escola. Decataranse do dano que lle están facendo ás criaturas forxando tales expectativas nos seus proxenitores?

Cada vez é máis frecuente que nas titorías os pais e nais nos pregunten, coa voz moi queda, se o seu fillo/a será hiperactivo, porque non se centra, non lle dedica atención a case nada, cústalle estar quieto…, isto tras acudir ao otorrinolaringólogo para descartar que sexa xordo/a. Nestes casos conversamos con eles tentando indagar  se na casa teñen normas claras e ben definidas; se lle dan ordes curtas, concisas e coherentes; se o ambiente é organizado, ordenado e sereno; se adoitan recoñecerlle ao seu fillo/a o esforzo favorecéndolle unha autoestima positiva; se son superprotectores e se ceden ante todos os seus caprichos; se cumpren cos castigos e recompensas; se pouco a pouco o/a fan responsabilizarse de certas tarefas e accións… Logo tamén lles preguntamos como cren que pode actuar unha criatura que está confinada no mesmo espazo desde as sete da mañá ata as sete ou oito da tarde, tras pasar polas mans duns e doutros hiperestimuladores en actividades hipermovidas; como cren que poden reaccionar ao hiperbombardeo televisivo de flashes  e mensaxes; como poden sobrevivir á hiperoferta lúdica das fins de semana nunha maratón de contacontos, paiasos, e inchables hiperdivertidos. Concluímos que só poden vivir dun xeito: hiperacelerados, hipercansos, hiperconsentidos, hiperagresivos e hiperdescentrados; é dicir, o que popularmente de denomina “hiperactividade”.

Patoloxización da infancia

Hai algún tempo que queríamos falar sobre a patoloxización da infancia e do consumo infantil de drogas psiquiátricas. Agora, o artigo publicado no xornal arxentino Síntesis educativa, “Gran Bretaña: nenos diagnosticados con TDAH reciben psicotrópicos como caramelos” fainos recordar este tema.

Unha investigación de The Guardian revela que nenos/as de 4 anos están sendo medicados con Ritalin ou similares, en resposta ás presións dos pais para controlar problemas comportamentais, o que levou a que a principal asociación psicolóxica de UK solicite unha revisión dos protocolos de tratamento do TDAH. Aquí está pasando o mesmo, xa se ven casos de nenos neglixentemente medicados para controlar a súa impulsividade  pero aínda ninguén deu a voz de alarma.

A día de hoxe hai unha invasión de diagnoses que levan a que un neno/a sexa catalogado polos síntomas que presenta perdendo así a súa identidade. Hai un uso xeneralizado do DSM IV nos consultorios psicolóxicos e pediátricos; mesmo no ámbito escolar é frecuente que os docentes diagnostiquen aos nenos con ese manual considerando isto un avance de cara á resolución do problema, cando máis das veces, non pasan de aí.

Dedicaremos outras entradas á hiperactividade, pero agora tan só quixemos facernos eco da noticia e recomendar o visionado de dous vídeos da Comisión de Dereitos Humanos nos que nos alertan dos perigos da “etiquetaxe de trastornos” e dos riscos do uso de psicotrópicos con nenos/as.

 

O deporte na literatura infantil

Ilustración de Shawn McCann

Dentro da súa colección Temas en la LIJ, a FGSR, vén de presentar “El deporte en la literatura infantil y juvenil”.

Unha escolma do que se pode atopar publicado, agrupado en torno a os seguintes temas e clasificado por idades:

• O deporte de cada día. O exercicio físico na vida cotiá.
• Á carreira. Coa presa nos talóns, carreiras pedestres ou con máquinas.
• Deporte ao natural. A natureza como pista.
• Rolda de individuais. Personaxes no frontón, no tatami, na pista…
• Todos a unha. O valor do equipo.
• Baixo o facho. O deporte que une pobos.
• Deporte paso a paso. Historia das disciplinas deportivas.

Esperábamos con interese esta publicación, porque con motivo da elaboración do proxecto “Medrando sans. De bocado en bocado, de xogo en xogo”, rastrexáramos as editoras galegas para buscar albumes que trataran o exercicio físico e foran poucos os que atopáramos. Agora constatamos que, malia que pasaron preto de tres anos, a situación é a mesma: para estas idades non hai case ningún libro no que se fale do deporte como necesidade, como valor, como actividade lúdica, etc. Cómpre convidar as editoras galegas a que fagan algo nese eido, sobre o que tanto se fala e no que tan pouco se actúa.

 

Xornadas de aulas hospitalarias en Murcia

Do 5 ao 7 de maio terán lugar as XI Xornadas de Pedagoxía Hospitalaria en Murcia. Queremos reseñala neste blog, non porque a consideremos unha actividade formativa interesante, -que o é, pero só dirixidas a profesorado desas aulas hospitalarias-, senón máis ben por visibilizar a existencia destes espazos educativos nos complexos hospitalarios, que necesariamente deben ser coñecidos polo profesorado dos centros ordinarios e cos que se debe manter contacto no caso de ter alumnado hospitalizado. A maneira de facelo: ver na publicación “A atención hospitalaria e domiciliaria en Galicia”.

Nas xornadas de Murcia, xunto con conferenciantes da talla de Jordi Adell, Soledad  Puértolas o Roser Pintó, estarán dúas mestras de aulas hospitalarias de Galicia, Nieves Estévez do CHOU que contará a súa experiencia de intercambio con outras aulas hospitalarias a través de plataformas virtuais, e Julia Fernández do CHUVI, que centrará a súa exposición nos aspectos emocionais -os grandes esquecidos malia ser os máis importantes- nas estancias hospitalarias.

 

Why?

Nesta tempada que os cativos van pasar moito tempo na casa é bastante habitual que se produzan algún tipo de pequenos incidentes. Por ese motivo volvemos a recomendar o visionado dos distintos episodios da serie “E por que?”, froito dunha colaboración das consellerías de Educación e Sanidade e Continental Producións.

O CD cos 50 capítulos xunto co proxecto educativo foron remitidos a todos os centros educativos e tamén se puxo dispoñible a través do portal de contidos educativos. Pódense atopar en Youtube.

Os pegamentos – As máquinas de barbear – Os alfinetes –  O sol – Os petardos – O isqueiro – A cheminea – O radiador – As cremas cosméticas – O chan mollado – As esquinas de mobles – O microondas – A auga quente – Os electrodomésticos no baño – O forno – As mesas de vidro – O martelo – A serra – As pilas e baterías – Os dardos – As bebidas alcohólicas – As pílulas – As bolsas de plástico – Os coitelos – Onde sentar – Os enchufes – As portas – O xeo – O pasamáns – As cociñas – O batedor – Os medicamentos – As tesoiras – O cristal – Os caixóns – Ferramentas de traballo – Cociñar – Os animais – Os electrodomésticos – As cordas – Recoller – A electricidade – Os líquidos – As ferramentas – As ventás – Os mistos – Obxectos punzantes – Os xoguetes no chan – As coitelas – As alturas

A este proxecto pretendíase darlle continuidade, con outros episodios sobre hábitos saudables relacionados coa alimentación e co exercizo físico. Por máis que buscamos, non atopamos nada. Tan só, e como novidade, algúns capítulos en inglés ou en castelán, no web de Algarabía Produccións, os encargados da montaxe.

Gordos enormes

Así é como definiu o noso alumnado os personaxes da obra de Fernando Botero. Desde o pasado día 18, na Rúa do Villar en Santiago de Compostela, pódese ver a súa obra “El rapto de Europa”. Pedímoslles ás familias dos nenos e nenas que se nestes días de vacacións, tiñan ocasión de estar na vila, se lembraran de amosarlle esta escultura. Na clase vimos outras esculturas, e logo pinturas. De inmediato recoñecéronas como da man do mesmo artista. O seu común tamaño desmesurado foi unha boa pista –moitas delas pesan máis que todos os nenos e nenas da nosa clase e máis da clase do lado.

Ver pinturas.

Ver esculturas.

Non máis. Tan só se trataba de ver unhas imaxes e de coñecer unha noticia da súa cidade. Non narracións da vida do autor -tan só nacionalidade por coincidir coa de dous nenos da clase- non baterías de preguntas… Nada, tan só ver. Habería que ver a cantas exposicións íamos os adultos se antes-durante-despois das mesmas nos someteran aos mesmos interrogatorios, charlas, reflexións e actividades didácticas ás que se somete as criaturas. E logo estráñanos que non queiran saber nada da arte; conseguímolo a pulso.

Cítricos

 A pasada semana dedicámonos aos cítricos. Aproveitando que están no seu momento, coñecémolos, probámolos, clasificamos as sensacións gustativas, olfativas e táctiles que nos producen, coma sempre medimos, pesamos, miramos coas lupas, cortamos, analizamos por dentro, comparamos prestando atención ao que os diferenza e o que teñen en común, fixemos zumes de cada un deles –tíñamos laranxas, toronxas, mandarinas, clementinas, sanguinas, limóns, limas, pomelos, kumkats-, fixemos composicións de cor, augas de sabores, etc. Rematamos cunha representación plástica, empregamos cera graxa e acuarela para acadar a transparencia das rodas dos cítricos. Logo tamén vimos algunhas obras de Fernando Botero nas que representa as laranxas. Toda unha interesante, aromática, gustosa e vitaminada proposta.

Aulas hospitalarias

Unha alumna nosa tivo que ser hospitalizada. Cando nolo comunicaron –non podería dicir se afortunada ou desafortunadamente- souben que a familia non sabía da existencia das aulas hospitalarias en todos os grandes complexos hospitalarios de Galicia. O peor, é que moitos e moitas compañeiras docentes tampouco as coñecen, nin como se accede a elas, nin cal é a función que realizan, nin –e isto é o máis grave- como se artilla a comunicación/relación entre unha aula hospitalaria e os centros educativos de referencia, no caso dunha hospitalización prolongada dun neno ou nena no tramo do ensino obrigatorio.

Fai dous anos a CEOU, publicou “A atención educativa hospitalaria e domiciliaria en Galicia”, dentro da colección Orientación e respostas educativas. Nesta sinxela publicación recóllese, a finalidade da atención hospitalaria e domiciliaria, como se accede a estes servizos, cal é o modo de relación entre os centros educativos e os responsables de atender ás criaturas nos hospitais ou nos seus propios domicilios –cando a enfermidade obriga a períodos de convalecencia prolongados-, a quen lles corresponde establecer o contacto e seguimento académico do alumnado, cal é o papel das familias, dos centros e do persoal que nese momento os atende, etc.

Complétase a publicación cuns anexos a empregar desde o momento da hospitalización, da súa permanencia no complexo sanitario e do seu retorno ás aulas ordinarias. Finalmente, recolle os enderezos de todas as aulas hospitalarias de Galicia sitas nas sete grandes cidades, e a Carta Europea dos Dereitos dos nenos e nenas hospitalizados.

Máis alá do meramente académico, saliéntase que nestas situacións é de grande importancia a relación e contacto que poidan manter os nenos/as hospitalizados cos seus compañeiros de centro. Non cómpre aquí explicar o valor dos aspectos emocionais e relacionais nunha situación destas características. Tan só dicir que na actualidade, atendendo ás ferramentas das que dispoñemos –correo electrónico, videoconferencia, chats, etc- é algo ben doado, e cunha grande incidencia na evolución do neno ou nena enfermos.

No libro “Medrando sans: de sentimento en sentimento… de emoción en emoción”, recóllese unha experiencia de traballo coas emocións dos nenos e nenas hospitalizados no CHUVI, de entre as moitas que desenvolve a mestra da escola, e polas que recentemente participou nun Encontro Iberoamericano celebrado na cidade de México.

Alerxia aos alimentos e ao látex

Unha lectora do blog, infórmanos de que os vindeiros 17 e 20 de novembro, terán lugar as xornadas de formación dirixidas ao profesorado –homologadas pola CEOU- “Alerxia aos alimentos. Alerxia ao látex”. Entre os seus obxectivos, aportar coñecementos básicos sobre a alerxia a alimentos e alerxia ao látex; pautas de prevención para minimizar o risco de presenza de alérxeno nos centros educativos; medidas de prevención desde os comedores escolares; así como, facilitar nocións básicas para recoñecer os signos e síntomas que manifestan o inicio dunha reacción e o protocolo de emerxencia. Pódese consultar o programae acceder á ficha de inscrición.

Nesta actividade organizada pola USC, colabora a Asociación Española de Alérgicos a Alimentos y Látex. No seu web de AEPNAA, atoparemos información sobre alerxia a alimentos e látex, receitas de cociña carentes de elementos alérxenos, guías para profesorado, unidades didácticas, trípticos informativos e boletíns, ligazóns, eventos, alertas, e outras novas de interese. Conta cun servizo de especialistas en nutrición, alergólogos, pediatras, avogados que denuncian e fan unha chamada de atención á sociedade sobre etiquetaxe de alimentos.

O profesorado que atende alumnado con estas patoloxías, sempre anda moi preocupado por se xurde un episodio nas aulas. A CEOU tiña subscrito un convenio de colaboración co 061 para o programa “Alerta escolar”, no que se rexistraban estes nenos/as e se lle prestaba colaboración e información ao profesorado. Acceso ao tríptico informativo.

Unha cociña tan grande como…

Xa que estamos a falar de alimentación, queremos reseñar tres publicacións da editorial Kókinos, no que o seu autor, Alain Serres, trata de achegar os nenos e nenas ao mundo da cociña e dos alimentos.

“Una cocina tan grande como el mundo”, caderno de viaxe e libro de receitas que nos leva a descubrir receitas dos cinco continentes.

“Una cocina tan grande como un huerto”, unha viaxe a través do mundo das froitas e hortalizas, con receitas, a súa orixe e forma de cultivo, historia e proverbios de varios lugares do mundo.

“Una cocina toda de chocolate”, unha invitación a unha viaxe extraordinaria ao mundo do chocolate de do cacao.

A saúde mental na infancia

O pasado 10 de outubro foi o Día Mundial da Saúde Mental, unha conmemoración que ten como obxecto concienciar á poboación de que “Sen saúde mental non hai saúde real”. A saúde mental é algo máis que a ausencia de enfermidade, está relacionada coa promoción do benestar, a prevención de trastornos mentais e o tratamento e rehabilitación das persoas afectadas polos devanditos trastornos.

Boa saúde mental nos nenos e nenas pequenas significa poder desenvolver relacións interpersoais seguras, sinceras, expresar as súas emocións e interactúar adecuadamente cos outros. O que sucede nos primeiros anos de vida ten unha importancia crucial no posterior benestar mental das persoas. Nisto coinciden todos os estudosos da infancia, entre eles, Sue Gerhardt psicoterapeuta de Oxford, entrevistada por Eduard Punset no programa Redes 447, “El cerebro del bebé” –vídeo e entrevista-, onde nos falan de que a mellor maneira de previr os problemas de saúde mental é prestándolle máis atención aos bebés, aos más cativos, que é cando empezan estas cousas. No mesmo programa Sue Gerhardt dá a súa opinión sobre que as familias envíen aos seus fillos as garderías para que se “socialicen”. Sostén que “Cuanto más sabemos de neurociencia, más claro resulta que hay muchos problemas en la sociedad (ya sea la conducta antisocial, o los trastornos de la personalidad o la conducta, los pacientes en centros de salud mental… no hablo de la esquizofrenia, sino de trastornos de la personalidad y depresión y problemas de este tipo) que están muy, muy relacionados con la primera infancia, así que si queremos proteger a la sociedad de las consecuencias de este tipo de conductas…”.

O Xardín de Gulliver

Este verán coñecemos un espectacular xardín-horta; o tamaño das súas hortalizas, froitos e aparellos para traballar a terra, XXL. Na vila medieval de Boulogne-sur-Mer , na Cósta de Ópalo francesa estaban a desenvolver un proxecto educativo para que os máis pequenos coñeceran a orixe de moitos dos alimentos que integran unha dieta saudable. Era algo que ía moito máis alá do que estábamos a ver na praza central; supoñía desde a plantación de distintas variedades de hortalizas –podíanse ver diferentes clases de tomates, de leitugas, de cenorias, de berenxenas– ata exposicións artísticas nas moitas galerías existentes. Realizábanmo en colaboración con centros educativos. A galería de fotos do Xardín XXL ou de Gulliver, ben paga a pena.

Nós, este ano queremos iniciar un proxecto de colaboración entre as titorías, os responsables do comedor escolar e as familias. Preto dun 40% do noso alumnado é usuario do comedor escolar, o restante, ás dúas da tarde vai comer ás súas casas ou ás dos avós. Non cremos necesario dicir que grupo de alumnado ten unha dieta máis equilibrada. Por non ser repetitivas, tampouco volveremos a falar de froitas e verduras. Pero algo teremos que facer, ou non? Cada ano sorpréndenos máis o anómalo crecemento dalgúns nenos, e especialmente das nenas; cada curso vemos as dificultades que teñen algunhas criaturas para comer, tal e como se espera que o fagan os nenos de 3, 4 ou 5 anos. Houbo un tempo, moi lonxano, no que a escola era un espazo onde se aprendían hábitos básicos que a familia non podía proporcionarlles; agora pode que pase o mesmo; antes era por ignorancia e por necesidade, hoxe por que é? Vemos que se fai preciso que a escola inculque hábitos saudables relacionados coa alimentación; que a escola ensine o comportamento correcto dun comensal, ao tempo que se converten en consumidores responsables. Bueno, poida que isto sexa prioritario, vaille na saúde.

Os nosos pasos: 1º merendas pautadas para todos os días da semana. 2º coordinación co comedor escolar que tamén dispensa os almorzos. 3º Consumo limitado de golosinas, doces e chucharías. 4º Implicación e responsabilidade das familias.

Un proxecto para traballar todas as competencias básicas, a escrita, a lectura, as matemáticas, as artes…; un fío condutor que dará pé a promover actividades desde os equipos de biblioteca, de TICs, de dinamización lingüística, de actividades extraescolares, de convivencia; a diversidade: cultural, celíacos, dibéticos, etc.; saídas escolares á Praza de Abastos, a invernadoiros, á Escola Galega de Consumo; será o eixo de todas as conmemoracións e celebracións escolares. Un obxectivo para traballar coordinadamente nos tres niveis, todo o ano, non en datas puntuais. Posibilidades non lle faltan. Iremos contando.

A saúde de menores inmigrantes e adoptados

O vindeiro sábado, 10 de abril, ás 12:00h., na Fundación Mª José Jove, terá lugar a conferencia “La salud en los menores adoptados”, impartida pola especialista en Pediatría y Medicina Tropical a Dra. Victoria Fumadó. Consideramos que pode ser do interese de profesionais de centros de ensino nos que se escolariza alumnado procedente do estranxeiro.

Nos últimos anos asistimos a un grande incremento da adopción transnacional, e segundo estudos realizados, preto do 60% deses menores poden presentar patoloxías que se refiren tanto a problemas pediátricos xerais, infeccións autóctonas dos seus países de orixe, desnutrición, así como trastornos neuropsicolóxicos e do desenvolvemento.

Facilitamos acceso ao artigo “Niños adoptados: factores de riesgo y problemática neuropsicológica”.

A FMJJ desenvolve actividades no ámbito da educación dando exemplo de coherencia cos seus principios de actuación: paralelamente a esta conferencia, para as persoas que asistan con fillos de entre 4-12 anos, terá lugar un obradoiro infantil “Cuido mi salud”; así mesmo, contará con intérprete de lingua de signos.

Outro aspecto a ter en conta hoxe, 7 de abril, Día Mundial da Saúde.

Saúde na escola

Chega unha época na que os cativos e as cativas contraen distintas patoloxías, das que nunca se coincide en cal debe ser o período de exclusión da escola. A Dirección Xeral de Saúde Pública, elaborou unhas táboas nas que indica, de xeito orientativo, cales deben ser. En formato cartel para imprimir.

Outro “asunto delicado”, os piollos e as instrucións que se remiten desde os centros para as familias, velaí o folleto elaborado desde a mesma consellería.

Achegamos, tamén a ligazón ao calendario de vacinación infantil.