Seis homes na procura da paz

“Érase una vez seis hombres que viajaban por el mundo buscando un lugar donde poder vivir y trabajar en paz. Por fin encontraron la tierra que anhelaban. Pero ¿por cuánto tiempo se puede mantener la paz? 

 

Malia ser este un dos primeiros libros de David McKee (1972), soubemos del grazas á nosa compañeira Mª José, que nolo recomendou. Tras adiantarnos a historia, de inmediato buscamos información na rede. É unha publicación da editorial El zorro rojo, en cuxo web din que “en Seis hombres, David McKee explora a través de la alegoría las causas de la guerra en una historia que incluso los adultos podrán comprender. Con esta obra ha creado un mito de nuestro tiempo.”

Pouco ou nada podemos engadir ao xa escrito sobre “Seis hombres” en distintos medios, así:

No web de literatura Papel en blanco, din deste libro que “‘Seis hombres‘ es una historia de corte antibelicista, con un final circular que nos hace pensar que el hombre termina tropezando, no una ni dos, sino siempre con la misma piedra. Una obra deliciosa, no sólo para los lectores más jóvenes, sino para cualquier edad y para el que sepa apreciar la poesía encapsulada de las obras de McKee.”

Na Revista Babar, “Seis hombres es una alegoría sobre la guerra y la condición humana. De manera sencilla, y elegante, David McKee nos narra la historia de seis hombres “que viajaban por el mundo buscando un lugar donde poder vivir y trabajar en paz”. Pero poco a poco, a medida que se iban haciendo ricos, empezaron a volverse temerosos, desconfiados, y formaron un ejército. De tener un ejército para protegerse pasaron a utilizarlo para invadir otros pueblos, y así hasta que la guerra estalló, acabando con todo el mundo, excepto con seis hombres…”

E na Revista on line sobre LIX El templo de las mil puertas, Seis hombres puede engañar con su dibujo sencillo y escasas páginas, pero dentro encierra una historia universal narrada con tal maestría que no podemos dejar de recomendar su lectura tanto a niños como a adultos, y por supuesto a los jóvenes. Es imposible que el final deje indiferente, y eso que McKee se basta de un puñado de frases e ilustraciones de línea para llevarnos a su terreno. En estos tiempos en los que el álbum ilustrado goza de tan buena salud, y que lo disfrutan tanto los más pequeños como los mayores, merece la pena quitarse los prejuicios de encima, leer Seis hombres en un descanso de tanta literatura juvenil y confirmar que las mejores narraciones no entienden de rangos de edad, sino que son para todos. «Me gusta pensar que escribo para el adulto que el niño será un día y para el niño que aún está en el adulto», dijo McKee una vez.

O final, que non adiantamos, ten o mesmo punto desacougante e circular co que McKee pechaba outro dos seus clásicos, “Negros y blancos”.

“El ratón que comía gatos”

O título deste libro xa engancha, un rato que come gatos, que barbaridade. Vaiche boa…

Pois é certo, nesta historia de Gianni Rodari, as cousas non son o que parecen, e un ilustre rato de biblioteca, cando vai visitar aos seus primos, dilles que el é un rato moi sabido porque le moito e que ten vivido todo tipo de aventuras. O que pronto descubriremos é que toda a súa sabedoría redúcese ao que ten visto nas páxinas dos libros, que non é pouco, pero tampouco é real. Así comía rinocerontes, elefantes e gatos das ilustracións dos libros. Demostra ser tan ignorante que cando se ve diante dun gato de verdade nin o recoñece, e só por sorte pode escapar del.
As persoas maiores, decontado sacaríamos unha conclusión, “ Tan malo é vivir sen libros coma vivir só nos libros, e curiosamente, os pequenos, chegan á mesma ca nós.
De cando en vez, entre as ducias de libros que se publican coa intención de marabillar a nenos e nenas -e nomeadamente aos seus pais, que son quen llelos mercan-, descubrimos algunha xoia coma esta, non nova porque xa foi publicada hai moitos anos por Gianni Rodari, pero agora enriquecida coas ilustracións de Emilio Urberuaga, editada por SM.
Un libro para engaiolar, para divertir, para engancharse das fantasías do rato sabido pero non sabio, un libro para tirar aprendizaxes.
O conto pódese atopar en un gran número de páxinas na rede, aquí volo deixamos, pero a verdade é que paga a pena velo ilustrado.

EL RATÓN QUE COMÍA GATOS
Un viejo ratón de biblioteca fue a visitar a sus primos, que vivían en un solar y sabían muy poco del mundo.
- Vosotros sabéis poco del mundo -les decía a sus tímidos parientes-, y probablemente ni siquiera sabéis leer.
- ¡Oh, cuántas cosas sabes!- suspiraban aquéllos.
- Por ejemplo, ¿os habéis comido alguna vez un gato?
- ¡Oh, cuántas cosas sabes! Aquí son los gatos los que se comen a los ratones.
- Porque sois unos ignorantes. Yo he comido más de uno y os aseguro que no dijeron ni siquiera “¡Ay!”
- ¿Y a qué sabían?
- A papel y a tinta en mi opinión. Pero eso no es nada. ¿Os habéis comido alguna vez un perro?
- ¡Por favor!
- Yo me comí uno ayer precisamente. Un perro lobo. Tenía unos colmillos… Pues bien, se dejó comer muy quietecito y ni siquiera dijo “¡Ay!”
- ¿Y a qué sabía?
- A papel, a papel. Y un rinoceronte, ¿os lo habéis comido alguna vez?
- ¡Oh, cuántas cosas sabes! Pero nosotros ni siquiera hemos visto nunca un rinoceronte. ¿Se parece al queso parmesano o al gorgonzola?
- Se parece a un rinoceronte, naturalmente. Y ¿habéis comido un elefante, un fraile, una princesa, un árbol de Navidad?
En aquel momento el gato, que había estado escuchando detrás de un baúl, saltó afuera con un maullido amenazador. Era un gato de verdad, de carne y hueso, con bigotes y garras. Los ratoncitos corrieron a refugiarse, excepto el ratón de biblioteca, que, sorprendentemente, se quedó inmóvil sobre sus patas como una estatuilla. El gato lo agarró y empezó a jugar con él.
- ¿No serás tú quizás el ratón que se come a los gatos?
- Sí, Excelencia… Entiéndalo usted… Al estar siempre en una biblioteca…
- Entiendo, entiendo. Te los comes en figura, impresos en los libros.
- Algunas veces, pero sólo por razón de estudio.
- Claro. También a mí me gusta la literatura. Pero ¿no te parece que deberías haber estudiado también un poquito de la realidad? Habrías aprendido que no todos los gatos están hechos de papel, y que no todos los rinocerontes se dejan roer por los ratones.
Afortunadamente para el pobre prisionero, el gato tuvo un momento de distracción porque había visto pasar una araña por el suelo. El ratón de biblioteca regresó en dos saltos con sus libros, y el gato se tuvo que conformar con comerse la araña.

As medras

Agora que só nos queda un semestre xuntos, evidéncianse máis ca nunca as medras: o primeiro que fai 6 anos, a primeira á que lle cae un dente, o que deu un estirón nas vacacións, as zapatillas que son case o dobre de grandes que as que levaban cando chegaron ao cole…, pero hai moitas máis sinais do crecemento de cada alumno e de cada alumna. A quen non estea afeito a vivir con eles tres anos, poderían pasarlle desapercibidas, pero para nós son a mostra da pegada que vai deixando neles a educación. Acenos, palabras, accións que foron calando día a día e que nos fan percibir o sentido do noso traballo.

Emporiso nos gustou tanto o libro “Crececuentos. 10 cuentos para hacerse mayor” de Carmen Gil, magnificamente ilustrado por Anna Laura Cantone, publicado en Parramón. Dez historias centradas nas medras dos nenos e nenas: a caída dos dentes de leite, os estiróns, o recoñecemento das emocións, o gusto por compartir e rodearse dos iguais, o establecemento de hábitos de hixiene, o fortalecemento da perseveranza, o uso das palabras que fan brotar sorrisos ou ser quen de vestirse só, son o tema dalgunhas delas tocadas cunha admirable sensibilidade e intimidade cos nenos e nenas.

Deixamos como mostra unhas páxinas coas que se inicia e pecha o libro, porque son unha excelente carta de presentación do que atoparemos dentro.

Para os/as verdadeiros amantes das avaliacións, estes 10 contos poden dar pé a unha boa valoración do acontecido ao longo destes tres anos.

Os libros da merenda (II)

Gustamos moito desta iniciativa da editora Urco, sobre a que xa temos falado noutra ocasión, emporiso nos alegramos de que a colección “Os libros da merenda” medre con 4 títulos novos que seguen a manter o prezo de 2,50 euros.

Son uns libriños pequenos, cunha historia falangueira e unhas ilustracións sinxelas ao tempo que moi explícitas, que nos fan pensar noutras publicacións -de moito máis elevado custe- e que malia todo, non logran o que estas, engaiolar aos nenos e nenas. Unha ra lacazana, unha ovella sabia, unha cenoura sabichona, un polo valente, un burro larpeiro, un porco fedorento…, que teñen vida e calidades máis ou menos desexables, que conviven con outros animais, unha historia con ritmo e rima, ben contada nun galego moi preciso, nun texto alixeirado de todo o superfluo. Aínda levando dentro unha mensaxe potente (a alimentación, a amizade, a xenerosidade) aproveitable na escola, esta non se superpón á historia nin distrae no pracer de escoitala.

Na publicación dixital Criaturas, centrada na LIX, dedícanlle un artigo á colección que ben paga a pena a súa lectura.

Nalgún momento, cumpriría unha reflexión sobre a finalidade das historias infantís. En calquera caso, Urco abre unha vía nova no ámbito das publicacións dirixidas ao público infantil:

Os libros da merenda” é unha aposta moi na liña desta editora levada por xente nova, cunhas concepcións diferentes sobre as maneiras de proporcionar libros a mozos/as e nenos/as, primando o fomento da lectura sobre o negocio. Calquera das súas obras poderían publicarse noutros formatos –máis custosos-, pero eles prefiren chegar a todos os petos, alixeirando custes na edición. Por outra banda, prescinden de toda a parafernalia que supón a presentación dos libros, a publicidade e encontros cos autores; así, neste caso, agóchanse baixo os seudónimos de Martinho Terrafría e Vladimir Zatonski.

Como lectoras, sempre nos preguntamos por que as editoras -se queren facer lectores- non sacan os seus libros en edicións de peto –moito máis accesibles, e logo en función do éxito que teñan –e para quen os queira- en formatos máis custosos; e non ao revés como se fai habitualmente.

Nalgún momento,tamén cumpriría reflexionar sobre o que quedaría de moitos libros infantís si se lle quitaran todos os adobíos cos que hoxe se disfrazan; contaríannos algunha historia que pagara a pena recordar?

“El ladrón de tiempo”

Hai libros que nos fan reparar na beleza do cotiá e das palabras que empregamos habitualmente case sen decatarnos do seu significado e implicacións. Onte, grazas a Sandra, coñecemos o último traballo de Nathalie Minie publicado en Edelvives, “El ladrón de tiempo”, que nos fai recordar outro dos seus pequenos “ladróns”, “El ladrón de palabras”, que tanto xogo nos dera na aula publicado en Tarros de palabras.
Cunhas ilustracións do día e da noite -nas que destacan as constelacións-, entramos nun tempo elástico que se apura ou ralentiza en función das palabras ou expresións que se empregan: antes do luns, ao caer a noite, durou unha eternidade, un instante, unha mañá de verán, despois da clase, falta pouco, mañá será xoves, infinitamente corto, antes do xoves…

Todo el é unha continua alusión ao tempo:

¿Cuántas noches tienen que pasar? ¿Cuántos días? Le parecía mucho, mucho tiempo, infinitamente más tiempo de lo que tardan los cerezos en florecer, la luna en hacerse redonda, las manzanas en madurar, y mucho más tiempo que lo que hay que esperar para que llegue la nieve.

Necesitarán saber la hora de su próxima cita. (…) Buscaron todos los relojes de la ciudad. Contaron las horas, que giran alrededor de un gran eje si que se las vea, como el sol.

Se aprenderán los meses para imaginar otras estaciones.Sabrán que junio viene antes de julio, como el viernes precede al sábado.

Una semana, un día, unha hora pode ser moito ou pouco en función do que se faga ou do que se espere.
Nós contamos que sobre este libro volveremos moitas, moitas veces, tanto pola beleza da historia coma polas oportunidades que nos brinda.

“Manual do bo paseante”: Sabes pasear ou non?

Sabemos pasear ou só nos desprazamos dun punto a outro? Alguén lle fala aos pequenos do que pode supoñer un paseo ou só se sacan á rúa para que desafoguen? Paseamos por pracer ou só porque hai que mover o corpo?
Algo tan sinxelo como é pasear non todo o mundo sabe como facelo, emporiso quedamos marabilladas con esta pequena xoia de Raimon Juventeny, “Manual do bo paseante. Descrición en vinte puntos”, publicada por Faktoría K de Libros. Quixémolo desde que o vimos reseñado no blog Biblioabrazo. Encargámolo na librería, e cando o tivemos nas mans o primeiro que nos sorprendeu foi o seu pequeno formato e unha tipografía que recorda a das máquinas de escribir antigas. As ilustracións, de seu, xa producen unha sensación de serenidade, de paz e tranquilidade, e o texto é algo tan sinxelo como pequenos principios, básicos, elementais e indiscutiblemente necesarios para poder gozar dun paseo. Mesmo deberían plasmarse en carteis para expoñer en parques ou rutas de sendeirismo.

Punto un: O bo paseante sae a pasear cando lle peta.
Punto dous: O bo paseante nunca ten présa.

Estes dous principios dun bo paseante poderían resumir o exposto no prólogo polo xornalista canadense Carl Honoré, recoñecido internacionalmente polo seu “Elogio de la lentitud”, no que critica a actual sociedade obsesionada coa velocidade. Neste caso, defende que “camiñar é unha actividade que vén de lonxe unha actividade normal”
“Non obstante, na actual era da impaciencia, a maioría da xente camiña cunha actitude equivocada. Movémonos polas rúas descargando a nosa xenreira contra calquera ao que se lle ocorra frear a nosa marcha. Utilizamos podómetros que, co seu reconto de pasos e calorías queimadas, converten o paseo nun exercicio físico; e mesmo imos facendo outras cousas mentres camiñamos, como comer, beber café ou xogar co móbil.”
“O Manual do bo paseante é unha certeira crítica a esta tendencia de correcamiños. É un pequeno e enxeñoso canto ao pracer que proporciona un bo paseo.”
Nós levamos días traballando con el na clase. O noso alumnado entendeu polas claras a mensaxe que tenta transmitir; de feito, á volta da fin de semana, contáronos que estiveran paseando coma bos paseantes: sen présa, sorrindo, observando, abraiándose coa natureza, conversando, escoitando, ollando as nubes, recordando melodías, descansando cando querían, e durmindo moi, moi ben trala camiñada.
Agora, para sensibilizar ás familias, o primeiro é preguntarlles se saben pasear, de modo que elaboramos unha enquisa que lles facilitarán os seus fillos/as, na que en vinte ítems, valorarán se son bos e boas paseantes ou non. Deseguido elaboraremos ese cartel coas calidades que debe reunir un bo paseante.

Para rematar, dicir que nunha obra así, parece do todo lóxico que esta publicación sexa froito da colaboración de varias editoriais e que recolla o cálculo da mochila ecolóxica de cada exemplar.
Unha delicia de libro para ter á man e mesmo para agasallar.

Ver avance.

“Los cinco desastres”: ninguén é perfecto

Unha das cousas que máis cohesiona a un grupo é aceptar as diferenzas de cada un dos integrantes, minimizando os puntos febles e salientando as potencialidades de cada un. Os nenos/as son plenamente conscientes das debilidades de cada un dos seus compañeiros, pero cústalles un chisco máis dicir algo positivo. Nisto pode que estean moi condicionados polas persoas adultas. Nós tamén temos moito que mellorar nese apartado, emporiso nos gustou tanto esta publicación da editorial A buen paso, “Los cinco desastres” de Beatrice Alemagna. Un álbum de escaso texto (pero dabondo suxestivo) e unhas ilustracións que foron o primeiro que chamaron por nós cando o vimos no escaparate da nosa librería de cabeceira.

Cinco personaxes desastrosos que viven coa sensación de que non serven para nada, o que lles vén a confirmar un ser perfecto, un tipo sensacional que chega non se sabe de onde belo, liso, co nariz no lugar do nariz, cun fermoso corpo ergueito e cunha fermosa melena. Cando este lles reprocha que non serven para nada, cada un deles descubre que teñen algo que el non posúe: un nunca se enfada, outro conserva todos os seus recordos, outro é tranquilo, o cuarto ve as cousas que os demais non ven, e o último ten a fortuna de satisfacerse co que lle sae ben. Non é pouca cousa, así deixan plantado coa boca aberta ao tipo perfecto.

Un tipo perfecto

Tiñamos dúbidas sobre se o noso alumnado entendería a mensaxe, pero deseguida a captaron. Agora estamos en pleno exercicio de recoñecemento de calidades persoais que ás veces quedan agochadas tralas “imperfeccións”: a alegría, a xenerosidade, a complicidade, a empatía, a sensibilidade, a afabilidade, a bondade …

Ninguén é perfecto nin tampouco un desastre absoluto.

Lume manso, unhas pingas de ilusión, agarimo e alegría: a receita do éxito

“É un segredo da avoa
que gardo no corazón.
Cando enchas a cazola,
falta botarlle o mellor!
O mellor non é o picante,
nin si é doce ou é salgado:
son as pingas de ilusión
as que dan bo resultado.
O agarimo e a alegría
son para min unha lei.
Así fago, a lume manso,
manxares dignos dun rei!
Xa rematado o pasado curso mercamos o libro “A cociñeira do rei” de Soledad Felloza, ilustrado por Sandra de la Prada, publicado en OQO editora, e mesmo sentimos mágoa por ter que esperar ata setembro para amosárllelo ao noso alumnado.
Segundo a autora, “A cociñeira do rei” mergúllanos nun mundo de cores, sabores e olores característicos da cociña tradicional, a que se fai a lume manso, con amor e produtos frescos, da terra. Pero, da man de Mencía, descubrimos tamén o valor da pequenas cousas, do cotiá, xa que ela é capaz de elaborar manxares exquisitos baseados na sinxeleza dos seus ingredientes. Tamén fala dos afectos, de deixar una pegada de nós naquelo facemos. Así, Mencía non pon só o coñecemento da receita, senón tamén o mimo, o coidado, o seu corazón. (…) Unha historia que desborda optimismo polos catro costados e que nos ensina a valorar a cociña, non só como base da nosa cultura, senon como parte da nosa vida e das nosas emocións.

Nós quedámonos coa mensaxe que tenta transmitir a arrichada protagonista do libro que sempre engaiola a todo o mundo, logrando que cando ela cociña sexa un día de festa. A súa receita: botarlle o mellor (de produtos frescos e de si mesma), lume manso e unhas pingas de ilusión. Con só (ou con todo) iso consigue triunfar e facer felices aos demais. Emporiso nos pareceu unha boa mensaxe para comezar coas nosas tarefas lectivas.

O noso amigo José Antonio, que desde hai anos nos acompaña co seu aprecio e consellos, cada vez que vía que nos íamos embarcar nalgunha das nosas aventuras sempre nos recordaba que chegar a bo porto precisa de tres patas coma unha banqueta: traballo (constancia, tesón), cabeza (intelixencia, sentidiño) e ilusión (agarimo, alegría). Todas elas se complementan, se falla unha, as outras dúas por si soas non poden soster nada.

Así, hoxe, cando (re)tomamos contacto cos nenos e nenas aos que acompañaremos na súa aprendizaxe ao longo dos vindeiros meses, queremos deixar presente o “ingrediente segredo” que nos axudará a afastar “as nubes negras que non nos deixan pensar” que de cando en vez atoldan o noso horizonte.
Bo curso 2014_15.

Agustín Fernandez Paz, o deber do profesorado galego

Agustín Fernández Paz, asínándolle un exemplar do libro a Casilda

Viaxamos un ano máis á Casa Grande de Cimadevila para presenciar a entrega do Premio Trasalba 2014 a Agustín Fernández Paz. Pouco ou case nada podemos engadir ao alí dito e recollido no libro que se editou con motivo do acto e que leva por título “Na casa da esperanza”, tan só os nosos pensamentos e suposicións sobre o sentir do homenaxeado.
Certamente é moi grato ver como todos os asistentes glosan os méritos do premiado para ser distinguido cun galardón que recoñece unha traxectoria de traballo en prol de Galicia, pero a min neses casos sempre me dá por pensar o que hai detrás de dos numerosos premios, publicacións, intervencións, homenaxes, entrevistas, artigos, traducións, coordinacións editoriais, participacións en colectivos varios, etc. Con certeza absoluta podería asegurar que moitas, moitísimas horas de traballo, algunhas renuncias, uns poucos desgustos e mesmo un chisco de frustración ao ver que tanto esforzo ás veces parece non reflectirse na realidade. Daquela é cando me pregunto de que pasta están feitas estas persoas excepcionais e por que non abundan máis. Que é o que fai que sempre teñan aceso o facho da ilusión cando a inmensa maioría sucumbimos ao desánimo.
Agustín Fernandez Paz é un exemplo a ter presente. Un docente que desde a escola se implicou no fomento e consideración da nosa lingua; un mestre que se comprometeu coa renovación pedagóxica; un escritor que encheu un baleiro poñendo en valor a LIX; un persoeiro sempre disposto a participar en todos os actos nos que se requiría a súa presenza; por riba de todo, un defensor da educación pública de calidade. E en todas as súas facetas profesor, escritor, editor ou formador, non deixou de ser un home coherente cos seus principios. Isto, nos tempos que corren, non é o común. E menos aínda, levar o éxito e o recoñecemento coa humildade que o caracteriza, cando outros por moito menos parecen ser uns elixidos dos deuses.
Aproveitei para facer unha revisión do panorama actual e non atopei nin aos Susosjares, nin Finas, nin Agustines que dícía o noso amigo Francisco Castro na Laudatio referíndose a algúns dos compañeiros do homenaxeado nas batallas polo galego e pola educación. Nos tempos das redes sociais, dos colectivos virtuais, da non distancia, non hai grupos de renovación pedagóxica entusiastas como os houbo alá polos setenta e oitenta, cando, conscientes de que o cambio non caía do ceo, se dedicaron a poñer os alicerces para que o galego, a cultura galega e a pedagoxía galega foran a semente da mellora educativa e social. Hogano, case todo foi domesticado, financiado, encarreirado a través de liñas de subvención, o que acabou esganando a creatividade. Iso sábeo calquera, cando se marcan as pautas da innovación desde a administración, non hai verdadeira renovación.
Emporiso, nos alegramos tanto da elección do xurado do Premio Trasalba, distinguindo a traxectoria de Agustín Fernandez Paz, un docente que levou o seu maxisterio desde as aulas e desde a literatura abrindo novos vieiros polos que logo outros transitamos. E sobre todo, porque é un home con esa afouteza tranquila que distingue aos que deixan unha pegada que perdura ao longo dos anos. Un antídoto contra todos eses divos predicadores que arestora enchen foros latricando do que non saben, exaltando, terxiversando e portando bandeiras ou consignas que non dignifican coas súas actuacións. Grazas por valorar a honestidade profesional e persoal, tal e como sería do gusto de D. Ramón Otero Pedrayo.
Pechamos esta nosa persoal crónica da visita anual aos Chaos de Amoeiro cun parágrafo dun artigo de Otero Pedrayo, Un deber do profesorado galego, publicado en El Pueblo Gallego (16-VII-1919), do que soubemos grazas ao folleto que a organización do acto nos entregou aos asistentes, no que se recollían catro artigos relacionados coa educación, nos que se interpela ao profesorado galego, nun discurso absolutamente vixente a actual, personificado no labor de Agustín Fernández Paz.
“Mais estamos salindo fóra do tema d´istas liñas. Elas somentes se propoñen chamar a concenza do profesorado galego de tódol´os ordes pr´unha maor exempraridade do seu traballo diant´as necesidás propias de Galiza.
Pídese con elemental xustiza a incursión dos temas galegos nos programas escolares. Namentras ist´a arela non sexa conquerida o esforzo particolar pode facer moito, cuase todo, en cada cátedra. Ben mirado, a esquemática dos plans d´enseñanza soilo adequiren vidalidade c´a interpretazón e traballo do profesorado.
I-agora qu´unha Galiza coscentemente espranzada alumea nas cibdades e nas vilas i-é agardada nos agros com´unha redenzón, figura craro i-urxente o ditoso deber do que falamos. Calquera que sexan os programas oficiais o mestre ten espazo para eispricar ôs rapaces as grandes liñas da faciana xeográfeca e histórica da Galiza. Non se precisa material d´ensiñanza. Está nos montes d´hourizonte, nos ríos que debuxan o chan, no seo dos bosques, nos castros cinguidos de lendas, na portada esculturada feitucamente da igrexa, nos contos, nos refrás e nos ditos dos vellos, tan amados e simbólecos pr´a tenra intelixenza dos rapaces. As leuciós da escola deben compretar, eisaltar e cinguir c´o mundo aquela pedagoxía fonda de todol´os días do vivir e do traballo. Calquera acontecemento do día -a chegada d´un americano, a feira, a vendima – dá pé pra eispricar como son as terras i as xentes d´alén-mar, a siñificanza do comercio, o valor do traballo das viñas. E non digamos o que se pode facer c´os rapaces d´os grados superiores d´unha escola graduada. (…)

Moito se tén feito e se fai pol´o profesorado galego. Cómpre máis: un acordo intenso e fecundo pra que en todal´as enseñanzas non esteña en ningunha cátedra ausente ista grande e vidal realidade da Galiza que nos envolve e na que alentamos como unha atmósfera nosa e insustituibre. “

Con Francisco Castro, presidente de GALIX

Os libros da merenda

Para nós, visitar a Feira do Libro de Compostela é unha tradición que tratamos de manter e de transmitirlle aos nosos pequenos, así, cando menos, dedicámoslle unha sesión. Certo é que cando volvemos -nos últimos anos- sempre repetimos o mesmo: agora as feiras do libro xa non cumpren a mesma función ca no pasado, -xa non son espazos expositivos de novidades, porque iso foi asumido polas redes-, sen embargo crean un ambiente festivo-floclórico-literario que sería unha mágoa que se perdera porque lle dan outra vidiña ás vilas nas que se celebran. O por que hai tan poucas casetas, ou por que están tan apoleiradas, ou por que contan con tan pouco espazo –nomeadamente as dedicadas ao público infantil- é algo que deberan analizar os seus organizadores, máxime cando hai sitio dabondo para facelo doutro xeito. Con todo iso, na visita deste ano, levantamos unha desas pequenas descubertas que sempre nos agradan: a recente liña infantil da editora Urco. Urco editora é un proxecto renovador, que “vén a encher un oco histórico no sistema literario galego: a publicación de literatura de fantasía, ciencia ficción e terror.” Levan por diante e como sinal de identidade o uso de licenzas Creative Commons para as traducións de textos sen dereitos; o traballo editorial baseado no software libre; o recoñecemento da participación no traballo de todos os colaboradores -así aparecen recoñecidos nos créditos do mesmo-; e a impresión en papel reciclado 100%. Paseniño están a se facer un lugar de seu no panorama editorial, con iniciativas novas e enxeñosas, sempre de baixo custe, coma a súa participación en Módicos –edicións de 9,90€- ou os Libriscos, petiscos literarios que se distribúen a modo de tapa en locais hostaleiros de Compostela.

Pois agora Urco editora abre unha liña infantil, que polo momento conta con: – A colección Os libros da merenda, “nutritivos coma un bocadillo, doces coma unha onza de chocolate, divertidos coma un ovo Kider e ao alcance de todos os petos (2,5€ na feira)”. Está integrada por: “Don Bento o porco fedorento”, “Fariñeiro, o burro larpeiro”, “Don Fiz, o repolo feliz”, “Xoana, a ra lacazana”, “Besteira, a cebola falangueira”, “Ramona, a cenoria sabichona”, “Clemente, o polo valente”, “Rosa, a vaca agarimosa”, “Eladia, a ovella sabia”, “Sinforoso, o can temeroso”, de Martinho Terrafría e Vladimir Zatonski. Curtos e divertidos contos rimados acompañados de sinxelas ilustracións (moi semellantes ao debuxo infantil), cun formato que mesmo permite levalos no peto a calquera sitio e sacalos en calquera momento para contar e botar unha gargallada. – “Salgadiña a estrela de Fisterra”, de Anxo Moure e Cristina Ouro. Unha creación do mesmo autor do (re)coñecido “Carballo con botas”, un libro comprometido ao tempo que cheo de sensibilidade, de valores e de lirismo.

Sabemos que estes non son bos tempos para a lírica, e que as editoras non están pasando pola súa mellor etapa, ao igual que lle acontece a case todos os cidadáns, emporiso valoramos iniciativas coma a de Urco editora, na que mozos militantes da lectura, da cultura e da edición, están buscando outras alternativas para que ninguén pase “necesidade” de ter un bo libro entre as mans.

Libros para durar

No Día Internacional do libro e dos dereitos de autor, queremos facer a nosa particular homenaxe a todas aquelas persoas que se esforzan para que os libros poidan chegar ás nosas mans: escritores, tradutores, ilustradores, axentes literarios, deseñadores, editores, fotógrafos, correctores, encadernadores, distribuidores, libreiros, bibliotecarios, contacontos, e outros moitos que de seguro descoñecemos.
Como lectoras non podemos deixar de agradecérllelo, pero como mestras este xesto debería multiplicarse por mil. Nós que comezamos no oficio fai xa uns anos, fomos vendo pouco a pouco a evolución desta industria da que tanto nos valemos no día a día das nosas aulas. Hoxe podemos ir á biblioteca e botar man do libro que precisemos segundo a ocasión o requira: para ler, para soñar, para pensar, para aprender, para mirar, para coñecer, para rir, para sentir, para emocionar, para asustar, para contar, para escoitar, para falar ou para calar. É marabilloso, e todo ilo grazas aos viven por e para o libro.
Nós finalmente somos unhas mediadoras que nos emocionamos cando vemos imaxes como as das fotografías que acompañan esta entrada, dunha nena que aproveita calquera recuncho nun paseo familiar para abrir o seu libro e soñar.
Julia está lendo “Onde viven os monstros” de Maurice Sendak editado por Kalandraka nas cinco linguas peninsulares con motivo do cincuenta aniversario da súa publicación. Ela non sabe que ten entre as mans o álbum por excelencia, merecedor de prestixiosos premios en todo o mundo  e sobre o que se fixo unha película. Ela non sabe que foi obxecto de numerosas críticas no momento da súa publicación por consideralo pouco adecuado aos canons da literatura para a infancia. Pero o que si sabe é que lle gusta, que a ten engaiolada e que lle esperta o desexo de miralo.
Velaquí o ingrediente segredo que fai que un libro permaneza vixente ao longo de cincuenta anos.
Pois esta é tamén a nosa particular petición para os que hoxe homenaxeamos: dádenos libros que desgastemos de tanto abrilos e pechalos. Deixade no caixón os que responden a modas, a necesidades efémeras ou aqueles que perseguen o aplauso dun día, porque os nenos e nenas deseguida o notan e desbótanos, malia que as mestras nos gastemos os cartos pensando que hai que ter nos andeis as últimas novidades editoriais.

“Buenas noticias. Malas noticias”

“Buenas noticias. Malas noticias” é un sinxelo libro de Jeff Mac, que con tan só catro palabras nos permite mostrarlle ao noso alumnado o enfoque positivo de moitas das súas experiencias e vivencias cotiás. Case todas as noticias teñen un lado bo que favorece a alguén. Isto é algo que debemos ensinarlle aos nenos e nenas exercitándoo todos os días, porque é unha actitude que se aprende e se mellora coa práctica.

“Es un día de sol, y Conejo y Ratón deciden hacer un picnic. Buenas noticias: Conejo ha traído una cesta. Malas noticias: está comenzando a llover. Buenas noticias: Conejo tiene un paraguas. Malas noticias: el viento se lleva volando el paraguas… ¡y a Ratón!

El optimismo de Conejo se opone constantemente al pesimismo de Ratón en esta tierna historia de apenas cuatro palabras, que los niños (y sus padres) podrán leer siguiendo las imágenes.”

“Sopa verde”

Si pensamos nun libro infantil no que aparecen cores, alimentos, animais e números, parece que se nos escapa un bocexo imaxinando un deses aburridos dicionarios visuais para pequenos. Pois “Sopa verde” vén a demostrarnos o contrario, é un divertido conto de Ángela Madeira fermosamente ilustrado por Till Charlier que nos fai rir a grandes e pequenos pensando na obstinación dun pequeno coello testán que se resiste a probar cousas novas e diferentes, así como pola astucia dos outros animais que o forzan a cambiar de opinión.

Era unha vez un coello
ao que só lle gustaba o verde:
leitugas verdes,
brócolis verdes,
coles verdes,chícharos verdes,
espinacas verdes,
alcachofas verdes,
pementos verdes…

—Só me gusta o verde –repetía a todas horas.

Para a escritora Ângela Madeira este relato é, no fondo, a historia de todos, pequenos e adultos: “a miúdo aferrámonos á seguridade do que coñecemos e tememos experimentar co novo, o descoñecido… E é unha mágoa”. Ademais, destaca que “un mundo cheo de cores (como os dos alimentos que lle ofrecen ao coello) é moito máis divertido”.

Precisamente, ademais de cos sabores, o libro xoga tamén coas cores e os números: unha miguiña de torta marrón, dous anaquiños vermellos de tomate, tres rebandas de pan branco, catro sardiñas grises, cinco berenxenas moradas, seis cenorias laranxas e sete espigas de millo amarelas.

O noso alumnado pídenos que llelo contemos unha e outra vez.

Libros fermosos

Ao longo desta tempada fomos descubrindo libros que, por un motivo ou outro, chamaron a nosa atención e que gardamos na categoría de “libros fermosos”. Agora, con tempo, queremos compartilos con vós:

-“Seda”, un “clásico” de Alessandro Baricco que case todos temos lido desde a súa publicación en 1996, pero agora “enriquecido” coas extraordinarias ilustracións de Rébecca Dautremer. Con este título e con “Amantes”, Edelvives, inaugura unha nova colección, Contempla, de narrativa ilustrada para adultos.

- “Sementes de papel”,  fábula ecoloxista moderna en formato album ilustrado de Bea  e Silvia Gil en Baía Edicións.

-“El hombre que abrazaba a los árboles”, de Ignacio Sanz e ilustrado por Esther García. Premio XXIV premio Ala Delta de Edelvives.

-“El zar Saltán”, relato baseado en contos populares rusos, de Alexander Pushkin, editado en Gadir con ilustracións de Iván Bilibin.

-“Swingin Chritsmas”, un conto musical de Benjamín Lacombe baseado nun relato de Olivia Ruíz, en Edelvives.

-“Recuerdos en el paladar”, un interesante proxecto de crowfounding no que participan 15 ilustradores/autores/cociñeiros.

-“Un paseo pola vida“, de Manuel Lamas en MeuBook. Unha mirada chea de sensibilidade e comprensiva sobre os mal vistos e demonizados socialmente que caeron nas mans da praga que asolou a moitos mozos dos oitenta.

-“Mi ciudad”, sorprendente álbum ilustrado de Cécile Bonbon e Roi Arnaud en Edelvives.

 -“Cinco sentidos” Hervé Tullet, en Kókinos.

-“La roca”, de Jorge Luján e Chiara Carreter  en Kókinos

-“Esconderse en un rincón del mundo”, de Jimmy Liao en Bárbara Fiore Editora.

-“Amo amar, amor”, suxestivo álbum adulto no que se recollen poemas de amor de menos de 160 carácteres, de Geert de Kockere, ilustrado por Sabien  Clement, en Bárbara Fiore Editora.

 

-“Madre solo hay una y aquí están todas”, 29 tipos de nai na liña de “Abuelas de la A a la Z”, de Raquel Díaz Reguera, en Beascoa.

-“Gallus aureorum ovorum”, un libro en forma de ovo de Augusto Monterroso e Montse Rubio.

-“Carta a un hijo”, álbum ilustrado por Mauro Evangelista, que recolle a carta escrita no seu día por Rudyard Kipling ao seu fillo, en Edelvives.

Princesas “boludas”

Nestes días hai un vídeo na rede que está batendo o récord  de visitas; trátase dunha nena arxentina que renega das princesas Disney, das que di que son unhas “boludas” e que non son intelixentes. Ao longo del fai unha disertación sobre o “flojas” que son sempre esperando que as veñan a salvar os príncipes azuis.

Isto tróuxonos de novo á cabeza un tema que xurde en moitas entrevistas coas familias do noso alumnado cando nos piden recomendacións de lectura cuestionado a pertinencia dos valores que se transmiten en moitos dos contos clásicos. Hai quen ten o temor de que eses estereotipos de sexo/xénero ou situacións de violencia e de medo non sexan os máis adecuados para estas idades.

Daría para un longo debate, xa que logo hai moitos detractores e moitos defensores. Sen embargo, analizados  baixo esa óptica poucos contos clásicos, populares ou tradicionais se salvarían da queima. Certo é que contarlle aos cativos que unha princesa queda durmida ata que é salvada polo bico dun príncipe ao que non coñece pode parecer fóra de lugar; pero tamén o é que unha nena vaia soa polo monte e se encontre co lobo que logo a devora a ela e máis á súa avoa, ou que unha cabuxa lle abra a tripa a un lobo para sacar aos seus fillos e logo llela encha de pedras que fan que morra afogado no río. Pola outra banda, hai contos actuais, froito desa tendencia de mostrarlle aos pequenos a realidade crúa e descarnada, que tamén merecerían unha análise rigorosa por anticiparlle preocupacións adultas, ao noso entender, non propias destas idades.

Os contos cumpren unhas funcións tal e como analizou Vladímir Propp na súa obra “Morfología del cuento”, e serven para transmitir valores, normas e convencións sociais que eran válidas nun determinado momento, malia que na actualidade poden estar desfasados ou obsoletos, o que non quere dicir que llelos debamos evitar aos nenos e nenas. Moi pola contra, poden coexistir con outros moitos nos que se salientan os valores imperantes na sociedade actual. Nós somos das que confiamos en que os cativos, ao igual que a nena arxentina, froito do que viven día a día, vaian conformándose unha opinión crítica sobre esas situacións ou comportamentos anacrónicos.

Cremos que se poden combinar perfectamente contos clásicos do pasado e do presente, sempre e cando cumpran coa condición de ser literariamente ricos.

Onte, da man dunha compañeira, descubrimos dous contos de recente publicación que veñen a incidir en visións máis actuais das “princesas”.

“La princesa rebelde”, de Anna Kemp e Sara Ogilvie en Blume.

Había una vez, en una torre muy cercana al lugar en el que vives, una princesa solitaria, la princesa Susana.

-Algún día -suspiraba-, mi príncipe llegará. Pero me gustaría que fuera un aventurero de verdad.

Sin embargo, cuando finalmente llega el príncipe, no es lo que Susana se imaginaba…

¿Estás aburrida de las princesas tradicionales? ¿Cansada de los cuentos en los que la princesa siempre encuentra a su príncipe azul? Entonces, ¡¡este es el libro para ti!!

Olvídate de los vestidos bonitos, los cuentos de hadas, las bodas y los grandes bailes. A la princesa Susana le va la aventura, la travesura y los amigos poco habituales. Ella es, realmente, ¡la princesa rebelde!

 

“¿Es verdad que las princesas besan a los sapos?”, de Carmela Lavignia Coyle, Mike e  Carl Gordon en Obelisco.

Vuelve nuestra princesa favorita –con botas de montaña y todo–, esta vez cargada de preguntas para su papá.

«¿Es verdad que las princesas besan a los sapos?»

Todo el mundo conoce a una princesa. Mientras ésta y su papá pasean por el bosque, ocurre todo tipo de maravillas. Ella descubre que, seamos quienes seamos, en el interior de cada uno de nosotros hay una princesa.

«¿Les gusta a las princesas subirse a las piedras?»

 

“A princesa Sabela“, de Cornelia Funke e Kerstin Meyer en Xerais.

Que aburrido é ser unha princesa! Sabela está farta de que llo dean todo feio, de ter que sorrir decote e vestir roupas bonitas e súper limpas. Ela quere poder subir ás árbores, meter o dedo no nariz, vestirse e peitearse soa… Unha mañá, cansa de ser unha princesa, decide guindar a súa coroa ao estanque dos peixes. O rei, como castigo, ordena que Sabela traballe na cociña de palacio e no cortello dos porcos. Que divertido! Nunca fora tan feliz!

“Cómo ser una princesa moderna”, en Beascoa.

Divertidísimo manual sobre las aventuras y desventuras de ser princesa de cuento de hadas en el mundo real .

“O grúfalo”

Os motivos que nos levan a mercar un libro para a aula son ben diversos; ás veces deixámonos levar polo seu lirismo, outras pola súa calidade literaria, outras pola temática que se aborda, outras porque cremos será do gusto dos pequenos. Pero poucas, moi poucas veces é porque nos fai rir ás persoas adultas e porque esperamos escoitalo unha e outra vez. Esa é unha razón más ca poderosa cando se está tratando de facer lectores desde estas idades.

Pois onte sucedeunos iso. Visitamos a nosa librería de cabeceira, pedimos recomendacións e déronos -entre outros que xa referenciaremos-, “O grúfalo” de Julia Donaldson e Axel Scheffler en Patasdepeixe editora.

Esta é a versión en galego dun xa clásico editorial que nos fala dun animal inventado por un ratiño pillabán e inxenioso,  “unha criatura con arrepiantes garras e dentes arrepiantes na arrepiante queixada. Con xeonllos broullentos e reviradas unllas e no cabo do fuciño unha horrenda espulla. Os seus ollos son roxos, a lingua é negra coma o carbón e ten espiñas no lombo que mesmo parece un dragón.” Un grúfalo que busca merenda e gosta de raposo á grella, moucho ao caldeiro e revolto de serpe con pan de boroa.

Para escachar coa risa.

O Grúfalo ten web oficial, na que nos conta as orixes deste conto rimado publicado en 1999, preséntanos á súa autora e ilustradora e mesmo oferta xogos.

Velaqui unha mostra de curtas baseadas na historia.

“El niño y la bestia”

“O neno case non notou o cambio, nós seguimos estando igual con el”, isto é o que adoitan dicirnos moitas nais/pais inmersos nun proceso de separación da parella.

Emporiso nos gustou tanto este libro, “El niño y la bestia”, de Uwe Heidschötter e Marcus Sauermann, publicado en Picarona. Debe ser das poucas ocasións nas que reseñamos un libro sen telo probado co noso alumnado, pero neste caso, consideramos que é aconsellable telo á man. É un tratamento divertido e sutil da separación dos proxenitores, sen caer no dramático da situación (na que si repararemos as persoas adultas). Para reflexionar sobre como o viven os pequenos/as.

Muchas cosas cambian cuando mamá «se convierte» en una bestia. ¿Por qué mamá está tan triste? ¿Por qué se ha convertido en mamá-monstruo? Ésta es la historia de un niño y su mamá-bestia, su triste, enorme y muy necesitada de cariño mamá-bestia. El pequeño debe ocuparse de ella para que no esté tan triste, y también de sí mismo, porque mamá olvida muchas cosas. Pero, ¿cuánto tiempo durará esta situación?

“Viaxe á semente”

O pasado venres tivo lugar o ingreso de Fina Casalderrey na Real Academia Galega. Como non podía ser doutro xeito, foi en Pontevedra, na vila á que ela tan vinculada está e que tan ben soubo arroupala neste fito na súa vida. Así se viu un Teatro Principal ateigado de académicos, personalidades, docentes, familiares e amigos que quixeron acompañala e mostrarlle o cariño e satisfacción que sentían pola súa chegada a esta institución. Unha das cousas que máis chamou a atención de moitos dos que alí estábamos era a variedade de xente  que acudiu: vellos e mozos, xentes das letras e outros que de seguro este sería o seu primeiro contacto coa RAG pero que todos coincidían en que coñecían a Fina. Isto é algo que consideramos de  moi importante, porque supón unha apertura, do que a autora nomeou como a Casa de Noso e do Noso.

Tralo saúdo, o presidente da RAG, Xesús Alonso Montero, sabedor de que estaba perante un público non habitual nestes actos, explicou como discorrería, así como recordou a vertente literaria da cidade na que se atopaba. De seguido, os dous académicos de máis recente ingreso foron buscar á escritora que, ata daquela, esperaba ás portas. Chegou con paso firme, ocupou a súa cadeira (deixada vacante por Xaime Isla Couto), e logo dirixiuse ao estrado para comezar un fermoso discurso que nos mantivo a todos engaiolados  ata o remate. O título xa era prometedor: “Viaxe á semente. Dende os refachos do corazón ata onde habita o imaxinario”.

Xa a inicio advertiu que quería pensar que non estaba alí nin por que vai cumprindo anos nin por ser muller, xa que logo, “ningún dos dous criterios lle parece un demérito, máis tampouco razón dabondo”.

A súa estimulante disertación estivo chea de mencións á escola. “Dado que unha parte importante da miña vida está na escola, préstame deixar un espazo para os lembrar, un a un, unha a unha, a todos aqueles ensinantes capaces de, con moi pouco, facer tanto, porque foron e son, entrega e resistencia, porque non cren na auga  bendita en cestas de vimbios. Ensinantes que, sen ventos favorables, seguen a remar con forza e, tal como poetiza Gabriel Celaya, anhelan que, cando un día estea a durmir a nosa propia barca, en barcas novas siga a nosa bandeira enarbolada; impedindo, así, que volvan aqueloutros tempos nos que mestras e mestres anónimos vivían baixo sospeita, sempre dispostos a dar unha derradeira lección.”

Pendentes das súas palabras seguimos un discurso brillante, sentido, cercano, macerado no corazón e no pensamento, dende a humildade como persoa, dende o bo facer de mestra, dende a paixón de escritora, dende a reivindicación de que a literatura para nenos e mozos (LIX) non é unha literatura menor, pois como ela mesma recordou citando a Neira Vilas en boca de Gumersindo, un dos personaxes de Xente no rodicio, “Os zocos para un neno levan menos pau pero dá máis traballo facelos”, así é Fina Casalderrey.

A RAG xa fixo accesibles os dous discursos, o da nova académica, e o de Rosario Álvarez Porto, secretaria da institución e encargada de darlle a resposta, ademais de  coñecida da infancia desde que foron ao instituto feminino de Pontevedra onde se empezou a tecer o fío invisible que neste día volvía a unir os seus camiños vitais.

Os ramos de flores que ao remate lle entregaron nenos e nenas de Pontevedra, viñeron a remarcar, aínda máis se cabe, o obxecto do discurso, así como o mérito da nova académica.

Parabéns Fina! sabemos que o lema que sinala o roteiro da Real Academia Galega: “Colligit, expurgat, innovat” – “”Recolle, depura e innova”- está a salvo contigo. O venres, unha vez máis e coma sempre, fuches ti.

Lecturas sobre a aceptación da diferenza

Providencialmente, tralo episodio que narrábamos no post anterior, atopamos dous libros na biblioteca do noso centro que, a súa lectura, cremos que axudou a contrarrestar vivido naquel intre, ou mellor dito a reforzar os valores inherentes ao feito educativo: a amizade, a comprensión, a aceptación positiva das diferenzas, etc. Estes son:

“Cocorina y el puchero mágico”, de Mar Pavón e ilustrado por Mónica Carretero en Cuento de Luz.

Los polluelos de Cocorina son testigos en su escuela del rechazo que sufre un compañero e, incluso, ellos mismos son blanco de las burlas y la incomprensión. Sin embargo, ahí está su mamá con su puchero mágico para minimizar los malos sentimientos y… ¡acabar reciclándolos!

“Ser amigos”, de Arianna Papini en Kalandraka.

Confianza, apoio mutuo, compartir bos e malos momentos … as claves para convivir en harmonía,  a través do testemuño de simpáticos animais.

Unha de lobos bos

Na biblioteca do centro no que traballamos fixeron unha escolma de libros infantís nos que os lobos rachan cos clichés habituais e son bondadosos. Velaquí algúns deses:

“El buen lobito”, de Nadia Shireen en Bruño, publicado en abril de 2013, premiado na recente Feira do Libro Infantil de Bolonia.

“Para ser un lobo de verdad:

1. Hay que aullarle a la luna.
2. Hay que derribar casas a soplidos.
3. Hay que comerse a la gente.
Al Buen Lobito le encanta preparar postres riquísimos, siempre se acaba tooooda
la verdura del plato y es encantador con todos sus amigos. ¡Es un lobito muy BUENO! Pero se supone que los lobos de verdad no son buenos, sino MALOS, muy MALOS… ¿Descubrirá el Buen Lobito en este cuento que hay que tener mucho cuidado con los lobos MALOS?
¡Una divertida historia con una gran sorpresa final que dejará a los lectores con la boca abierta! “

“¡Voy a comedte!”, de Jean-Marc Derouen e  Lauren du Faÿ en Kókinos.

“Un lobo malo, hambriento y que habla de una forma rarísima espera en el bosque a que aparezca un delicioso bocado. Con tan mala suerte que se topa con un par de conejitos listos que le quitarán un pelo que tiene en la lengua y, sobre todo… ¡las ganas de comer carne!”

 “La ovejita que vino a cenar”, de Steve Smallman en Beascoa.

“Una historia protagonizada por dos viejos conocidos de los cuentos infantiles, el lobo y la oveja, pero esta vez con un giro argumental sorprendente y divertido. Un lobo hambriento recibe la inesperada visita de una pequeña e indefensa oveja. Su primera intención es comérsela, pero empieza a dudar ante la ternura que la oveja le produce. El lobo tendrá que decidir entre disfrutar de una suculenta comida o ayudar a su indefensa y tierna visita. Las ilustraciones de la obra reflejan la indecisión del lobo y la inocencia de la oveja con una humorística perfección.”

No blog Soñando cuentos podemos escoitalo en versión audioconto, así como un vídeo e unha presentación en kamishibai.

“Lobo grande&Lobo pequeño”, de Nadine Brun-Cosme e Olivier Tallec en Miau.

“Desde hace tiempo Lobo grande vivía allí, solo bajo su árbol en lo alto de la colina. Un día apareció Lobo pequeño. Ahora, bajo el árbol, eran dos. Para Lobo grande, el solitario, no era fácil aceptar a otro lobo, aunque fuera pequeño y también estuviera solo.
Este libro sencillo y fácil de entender cuenta una historia muy madura y profunda sobre la soledad y el valor de la amistad. Las ilustraciones crean un mundo de vivos y profundos tonos rosas, amarillos, azules y verdes, que intensifican el contenido y la personalidad de sus personajes, dos lobos buenos.”

“Fieras feroces“, de Chris Wormell en Juventud

“Juan se ha perdido en el bosque, ¡un bosque que su mamá le ha dicho que está lleno de fieras feroces! Pero las criaturas que Juan encuentra parecen muy amistosas, aunque están un poco preocupadas por las fieras feroces que el niño les ha contado que hay en el bosque… Pero entonces escuchan un terrible rugido… ¿Quién será?”

“O lobo”, de Xan Rodiño e María Lires en Sotelo Blanco.

“En sencillos pareados y presentados con un trabajo de ilustración que combina el minimalismo de las figuras ingenuistas, a veces con el recurso a referentes fotográficos, con un fondo colorista que crea un ambiente amable, se explican algunas características elementales del lobo en un lenguaje sencillo. Así: El lobezno no creció en un nido sino en una madriguera, pero ahora está medio ciego porque un cura le atinó con una pieda. Como en el bosque no hay comida no le queda más salida que bajar a la aldea y cazar a cualquier animal. Antes, el monte era peligroso. Ahora no vive el oso ni case ningún animal, pero él vive con miedo y siempre huyendo para escapar de la batida.”

“Gorilón”: o medo ben medido

Todos sabemos que aos cativos lle gustan os contos que teñen un chisco de intriga e aqueles que os fan estremecerse sen chegar a asustalos. Esa medida exacta do medo xusto non é doada de conseguir, emporiso queremos salientar un libro que vimos de descubrir: “Gorilón“.

Certamente a portada de Gorilón bota un pouco para atrás, xa que nos presenta un animal arrepiante, que nada ten que ver coa tenrura que logo amosará coa rata que perdeu ao seu bebé.

Un libro trepidante, no que ao paso de cada folla parece que sucederá o peor mantendo aos pequenos en estado de expectación, ata que finalmente descobren que as cousas non son o que parecen e que non deben deixarse guiar polo aspecto externo dos demais.

Días atrás mencionábamos outro que tamén incidía no lado tenro e cariñoso dos gorilas, “Cosita linda”, de Anthony Browne. Curiosamente nos dous aparece unha chiscadela ao clásico King Kong.

“Caperucita Roja”

Sería tarefa ímproba tratar de recompilar todas as versións que se teñen feito deste conto da tradición oral, modificado inicialmente por Perrault e logo polos irmáns Grimm, como tamén parece imposible sorprender cunha nova edición do mesmo. Pois a editorial Bruño conségueo cun fermoso texto de Concha López Narváez, coas ilustracións de Violeta Monreal e cunha coidada presentación nun álbum de gran formato.

Cunha rica linguaxe literaria conseguen introducir ao lector/a na historia, que ás veces contrasta o seu coñecemento previo cos xiros na trama que introduce esta nova versión. Mesmo poderíamos dicir del que é un conto “interactivo”.

Na mesma colección podemos atopar tamén outro clásico, “Blancanieves”.

“¡Gracias!”

Asistimos á presentación do último libro de Charo Pita, “¡Gracias!”, publicado por Ediciones La Fragatina, do que din:

“En ¡Gracias! una nieta tiene muchas preguntas que hacer a su abuela y ésta no tiene respuestas. Lo cierto es que no hace falta saberlo todo, comprenderlo todo, analizarlo todo, muchas veces es suficiente con disfrutarlo, vivirlo y, sobre todo, agradecerlo. Un cuento verdaderamente hermoso lleno de silencios en los que la narrativa se llena del color de las delicadas ilustraciones de Anuska y el texto se abre invitándonos a callar y sentir. Y a agradecer cada una de las maravillas que nos rodean y que, por habituales, podemos dejar pasar sin atender. Un libro álbum fantástico, ideal para leer, contar, compartir, regalar y disfrutar.”

Na editorial aconséllano para lectores de entre 7 e 8 anos. A nós gustaranos saber a resposta que lle dá o noso alumnado a preguntas que lle fai Candela á súa avoa tales como por que non cae a lúa ou porque o mar non pasa da area.

Charo Pita seica que garda nun peto todas as preguntas que lle xorden, desde que leu  “El libro de las preguntas” de Pablo Neruda, e de moitas desas preguntas sen máis resposta ca o silencio, naceu este album ilustrado por Anuska Allepuz.  En case todos os seus libros hai unha posta en valor dos pequenos acenos que fan grande a vida e unha permanente actitude de agradecemento á sabedoría dos maiores, e neste acontece o mesmo, é un libro para falar sobre a gratitude, para acostumarse a dar as grazas polo que se nos dá de balde.

Grazas Charo!

Dores Tembrás e Xosé Tomás co Peizoque Roque

Desde que descubrimos o libro “O peizoque Roque” estivemos coleccionando palabras coas que agasallar ao paporroibo que nos visitaría na primavera, tal e como nos prometeran os seus creadores, a escritora Dores Tembrás e o ilustrador Xosé Tomás. Acordouse que sería o 7 de maio e desde que o soubemos, comezamos co preparativos. Houbo que refacer o niño, no seu momento era un fogar de outono e agora tiñan que notarse os cambios, ao igual que acontece na paisaxe. Tamén queríamos ter algún agasallo para os nosos convidados, polo que cada neno/a coa axuda da súa familia, prepararon un Peizoque (habíaos desde o máis sofisticado con plumas e cores brillantes, ata os máis reais).

O martes chegaron Dores e Xosé Tomás e esta é a crónica que se fai da visita desde:

-O blog de aula do CEIP A Maía.

-O blog de Xosé Tomás.

-O blog de Dores Tembrás.

-O blog dunha alumna de 5 anos, que reflicte as súas experiencias a través dos seus debuxos.

Catro visións agradecidas e satisfeitas pola experiencia.

Tanto nós coma o noso alumnado non nos cansamos de dárllelas grazas a aqueles creadores que se toman un tempo para coñecer ao seu público admirador da súa obra; cremos que é unha grande labor en prol do recoñecemento do traballo literario e artístico.

Grazas aos dous e a Francisco Castro da editorial Galaxia que mediou para que isto puidera ser.

Aniñando

O vindeiro día 7 recibiremos a visita de Dores Tembrás e de Xosé Tomás, autora e ilustrador do fermoso libro “O peizoque Roque”, a raíz do cal iniciamos unha actividade que mantivemos ao longo do curso e que agora retomamos con forza.

O noso alumnado está engaiolado cos niños. Fomos facendo unha liña do tempo do acaecido na vida dos paxaros nestes últimos meses: A súa migración outonal cara zonas máis cálidas, o seu retorno a finais do inverno; o seu casorio segundo a tradición popular; o inicio da feitura do niño ou o aproveitamento doutras xa feitas; a posta dos ovos, e a súa incubación; o nacemento dos paxariños … Hai moito do que falar e moitos paralelismos que establecer co devir das persoas.

Para documentarnos empregamos un magnífico libro informativo publicado por Altea Visual, “Os paxaros e o seu niño” de David Burnie.

Así como por vídeos nos que nos explican os seus hábitats e tipoloxía dos niños, a migración, paxaros dos nosos campos, os seus sons e cantos.

Moito se ten feito sobre isto nos centros educativos, porén bebemos de moitos proxectos publicados na rede, como este que recollemos aquí.

Sobre paxaros e sobre niños tamén hai moito na literatura infantil. Do máis recente salientamos:

“Niños”, de Pepe Márquez e Natalia Colombo en Kaladraka. Grandes, pequenos, accesibles, agochados, orixinais, sinxelos… estes paxaros estrafalarios habitan en fogares dispares. Tan diferentes e á vez tan parecidas, as aves suscitan curiosidade e admiración.. Con motivo da súa presentación, a editora ten unha orixinal exposición na Galería Sargadelos de Santiago na que se poden ver niños do máis creativo.

“Un pájaro hermoso” en Blume, un espectacular álbum pop up, unha fantasía de papel creada polo inxeñeiro francés Philippe Ug, que nos narra a historia dun pequeno paxaro que, desde o bosque dos seus soños, no seu acolledor niño, sae a dar os seus primeiros pasos para explorar o mundo e acaba por converterse nun paxaro magnífico que voa para descubrir o mundo.

Seguiremos contando da nosa aniñada.

Un mundo de mamás

Descubrimos dous libros da editorial Comanegra que se centran na figura da nai, da autora Marta Gómez Mata e da ilustradora Carla Nazareth.

“Un mundo de mamás”, do que na sinopse editorial din que propoñen unha viaxe a través da figura materna, cunha revisión do rol tradicional da nai. Cun texto cheo de poesía e de fermosas ilustracións, poderemos coñecer as particularidades de 25 tipos de mamás: desde os poderes de Mamá Fada, ata a destreza de Mamá bólido, da calor de Mamá Cheminea, ás loucuras de Mamá Montaña Rusa, pasando polas cálidas notas de Mamá Mozart ao misterio de Mamá Dragona.

“Un mundo de mamás fantásticas”, é unha constelación de nais entre as que atopamos ás do Parrulo Feo, á do Rei Gaspar, á de Peter Pan, á do Ogro ou á do Lobo Feroz xunto coa nai de Einstein, Sancho Panza, Marco Polo ou Scheherazade.

Os libros e a lectura nos libros

Serían innumerables as mencións que se fan aos libros e á lectura nos libros. Xa temos apuntado algunhas noutras ocasións, pero hoxe, con motivo da celebración do seu día grande, queremos salientar tres:

-“¡Libros!”, este da editorial Gustavo Gili, descubrímolo grazas ao referencial blogue de literatura infantil, Soñando cuentos. Esta é a reseña que recollen no web, así como o avance dalgunhas das súas páxinas.

¿Cómo contarle a un niño lo que es un libro? Esto es lo que se plantearon en 1962 Murray McCain y John Alcorn, y dio como resultado ¡Libros!, una de las obras más preciadas en la historia del libro ilustrado infantil.

A través de un rítmico juego textual y visual de preguntas, respuestas, aseveraciones y exclamaciones, el pequeño lector de este volumen descubrirá que el libro es objeto, industria, texto, lenguaje, conocimiento, emoción, aprendizaje, diversión, tipografía, lectura, imagen, diseño, edición y, en definitiva, una ventana abierta a todo.

¿Cómo contarle a un niño lo que es un libro? La respuesta de McCain y Alcorn no está en ¡Libros! sino en la experiencia de su lectura. Una propuesta que en 1962 le valió el reconocimiento del American Institute of Graphic Arts (AIGA) como uno de los 50 mejores libros del año y como mejor libro infantil del año por elNew York Times.

-“Lleva un libro en la maleta”, da editorial Pintar-Pintar, que no seu web nos informan da iniciativa solidaria asociada á publicación deste libro.

La escritora Virginia Read Escobal, promotora de esta acción, nos cuenta la historia de Yaniris; su llegada a España cuando era muy pequeña y sus recuerdos: las flores rojas del flamboyán, los jugosos mangos y la biblioteca con los estantes casi vacíos de su antigua escuela en Hatillo. Por eso, ahora que vuelve con su familia de vacaciones, decide que el mejor regalo que puede llevar no son chuches o ropa, es un libro: un libro en su maleta.

-“Loles”. Como se pode ver no booktrailer aos que podemos acceder desde o web da editorial Pintar-Pintar, Loles é unha cativa que de pequena odiaba os libros e borraba todo o que escribía, ata que un día se arrepentiu e decidiu escribir todo o que borrara.

Sexa soño ou ilusión, Loles é unha nena que pode ser un deses modelos referenciais para os seus iguais, nomeadamente nun tempo no que os exemplos de triunfo pouco teñen que ver co traballo intelectual e de creación.

Sempre insistimos na idea de que o fomento da lectura é algo que hai que facer no día a día, na escola, na casa e noutros ámbitos da vida dos nenos e das nenas, agora ben, como se recolle na mensaxe da UNESCO , é unha oportunidade para reflexionar sobre a maneira de espallar a cultura escrita e o acceso a ela.

«Este día brinda la oportunidad de reflexionar juntos sobre la mejor manera de difundir la cultura escrita y de permitir que todas las personas, hombres, mujeres y niños, accedan a ella, mediante el aprendizaje de la lectura y el apoyo al oficio de la edición, las librerías, las bibliotecas y las escuelas. Los libros son nuestros aliados para difundir la educación, la ciencia, la cultura y la información en todo el mundo.»

Mensaje de la Sra. Irina Bokova, Directora General de la UNESCO,
con motivo del Día Mundial del Libro y del Derecho de Autor, 23 de abril de 2013

“El último día de otoño”

Mañá, 21 do 12 do 2012, ás 12:12 será o inicio da estación do inverno, porén hoxe é o último día do otono.
Non é asunto doado explicarlle ao noso alumnado estas transicións estacionais, cando non hai unha diferenza obvia entre a estación que se pecha e a que se abre. Aquí nesta zona de Galicia non é algo que se evidencie coa claridade que precisarían para entendelo. Danse cambios sutís e paulatinos.
Tendo que recorrer a estereotipos sobre as estacións, gustounos a colección de libros “El último día de…” de Edebé, distinguida co Premio Lazarillo 2004.
“El último día del otoño” é un álbum impresionista, tanto polas ilustracións coma polo texto, entre as que se aprecia unha perfecta comuñón, xa que logo o ilustrador e o autor, Adriá Gódia, son unha mesma persoa. Hai un uso das pinceladas de cor que fai que os pequenos reparen no tránsito das cores ocres cálidas ás azuis/verdosas máis frías que representan o cambio estacional.

Os protagonistas deste lírico álbum son dous pequenos raposos que se preguntan que é o inverno, mentres escoitan o canto da curuxa que repite:
“El lirón ya duerme, nada florece. / El sol ya no calienta, la hierba no crece. / Todo está en silencio, ha llegado el invierno.”
Á volta de vacacións trataremos de comprobar se aquí no inverno, acontecen as mesmas cousas ca no libro.

Papás con conto

Xa que estamos a falar da lectura en familia, queremos salientar dúas publicacións que xiran arredor dos pais e dos contos. (Imaxe Leandro Lamas)

“El papá que no sabía contar cuentos“, de Pepe Monteserín e Miguel Tanco publicado en Pintar y pintar.

No todos somos capaces de hacerlo todo bien, ni tenemos los mismos puntos fuertes y debilidades. Eso no implica que nadie sea mejor o peor que el resto. Cada uno es como es, y eso, está bien.

“Mi papá“, de Coralie Saudo e Kris di Giacomo en Kókinos.

El papá del niño que protagoniza este libro es grande y fuerte. Sin embargo, tiene una pequeña debilidad: por la noche no quiere ir a dormir. Protesta, remolonea, pide un cuento tras otro e inventa mil excusas para no quedarse a solas en el cuarto.

¿Logrará este niño arropar a su papá y apagar la luz?

Un cuento contado en primera persona por el niño, con un lenguaje desenfadado y chispeante, arropado por un concepto estético divertido, original y moderno.

Este álbum funcionará mejor que cualquier cantinela adulta repetitiva hasta con los más reacios a dormir. Y quién sabe… ¡Quizá algún padre con insomnio lo adoptará también como libro de cabecera!

Parabéns para a LIX

Case ao mesmo tempo chégannos dúas noticias relacionadas coa Literatura Infantil e Xuvenil (LIX) que nos enchen de ledicia; non son outras que o Premio Labor editorial cultural 2012 concedido polo Ministerio de Educación, Cultura e Deporte á editora Kalandraka, e maila candidatura de Fina Casalderrey para ocupar unha cadeira da Real Academia Galega (RAG).

Temos comentado en ocasións que nos nosos inicios profesionais apenas dispoñiamos de libros infantís de calidade en galego, de súpeto, cara finais dos 90, empezaron a vir pola escola os representantes de Kalandraka, xente sabedora de que o traía entre as mans eran auténticas xoias, de tal xeito que esperábamos con ansia a súa visita mensual. Deseñaron estratexias de marketing caseiro, pero daquela novidoso e efectivo, facían presentacións, acompañaban os seus libros con contacontos, ofrecíanos a posibilidade de coñecer aos autores e ilustradores …, en definitiva, ilusionáronos coa literatura infantil. Fixeron traducións doutras linguas, recuperaron obras poéticas esquecidas, déronlle un xiro á ilustración, ao formato e aos textos. Hai un antes e un despois de Kalandraka, sen que isto sexa un demérito para os que seguiron a súa estela. Logo xa veu todo o demais: premios, recoñecementos, outras linguas, outros países, outras editoras, apostas arriscadas aínda sabendo da súa escasa rendibilidade e outras iniciativas que podedes ver no seu blog. Kalandraka marcou un fito na LIX en Galicia que é de xustiza lle sexa recoñecido.

Hai certos sectores dentro dos escritores, editores, críticos e/ou expertos en literatura para quen a LIX é un xénero menor, “historias para nenos”, contos para pequenos, porén non consideran que estea á altura da “grande literatura”. Un erro de vulto. Non queremos dicir que sexa máis difícil escribir para nenos que para adultos, pero si que non é o mesmo; como mostra, abondan exemplos de grandes literatos que trataron de facer unha obra para o público infantil e o que saíu non merece nin sequera ser recordado. É diferente. Para escribir para os nenos/as hai que ter o que Alain Serres denomina espírito de infancia (ver vídeo), e ese don posúeo a pontevedresa Fina Casalderrey.

Fina que, como ela mesma nos conta na súa autobiografía no seu web, elixiu ser mestra tendo como alternativa ser costureira; deu os seus primeiros pasos profesionais na escola amparada por Avelino Pousa Antelo, amosando dende sempre un compromiso responsable coa lingua dos pais e co ensino, así nolo relataba na entrega dos pasados Premios Pedrón de Ouro. Persoa de fala pousada, serena e sabia, é unha das máximas expoñentes galegas no que a LIX se refire, sen deixar de ter en consideración os seus ensaios de carácter etnográfico, materiais didácticos, artigos de opinión e colaboracións varias, mesmo, e máis recentemente no eido do cinema, con curtametraxes como “Dúas letras”. Pero queremos salientar que a LIX é un dos ámbitos nos que a súa obra máis éxitos colleitou, sendo recoñecida con un gran número de premios entre outros o Premio Nacional de LIJ (1996), outros prestixiosos galardóns e mencións de honra como os White ravens ou a Lista de Honra do IBBY. Todo isto faina, ao noso entender, candidata idónea a ocupar na RAG a cadeira vacante deixada por Xaime Isla Couto. E na RAG deberían darlle cabida e recoñecemento ás persoas que tanto fan polo fomento da lectura en lingua galega desde a base, desde a infancia, desde a idade na que se lle sentan os alicerces aos que logo poden ser lectores, escritores, investigadores, pensadores, intelectuais, sociólogos, etnógrafos, lingüistas, filósofos, ensaístas e falantes en galego.

Alegrámonos porque cremos que os docentes temos moita parte neses recoñecementos e na actual consideración da LIX. Canto ás ventas non se pode comparar as compras que se fan desde os centros educativos coas compras individuais, agora ben, que un libro sexa lido nunha aula, recomendado nunha biblioteca escolar, é unha garantía de futuras ventas. Xeralmente, as familias confían no criterio docente e os nenos demandan aquilo que lles gustou cando a mestra llelo contou. Que a día de hoxe a LIX supoña o 25% da produción editorial en Galicia e o 30% das ventas non podería darse sen a conivencia dos profesionais da educación, emporiso dicimos que estes recoñecementos son motivo de alegría para todos e todas nós.

Como homenaxe, traemos aquí unha entrevista que lle fixeron a Fina Casalderrey para o blog de Kalandraka, con motivo da presentación da obra “Filla das ondas”, un álbum sobre a cidade de Pontevedra, traballo no que tanto a autora como a editora participaban.

Parabéns ás dúas e seguide dándonos “libros para soñar” e para “facernos cóxegas na pel da alma”.

Cando eu nacín

“Cando eu nacín nunca tiña visto nada. Só o escuro, moi escuro na barriga da miña nai” (páxina en negro agás a tipografía en branco). Pouco a pouco irase facendo a luz e chegando a cor, “un mundo por estrear”.

A primeira vez que tivemos entre as mans o fermoso libro de Isabel Minhós, “Quando eu nascí” publicado orixinalmente en portugués por Planeta Tangerina, desexamos que unha editora galega ou española o traducira, xa que logo é un dos albumes más belos que temos visto, nunha perfecta comuñón entre o lirismo do texto e as ilustracións de Madalena Matoso.

Agora, desde xaneiro podemos atopalo traducido ao español por Intermón Oxfam, e quixemos reservalo para un comezo de curso, porque este libro é coma un ir descubrindo a ledicia de chegar ao mundo, e ir gozando con aquilo que podemos ver, gorentar, ulir, tocar ou ouvir e do que nunca antes soubéramos nin que existía.

Este libro é unha festa á vida, ao feito de estar vivo e de medrar cada día descubrindo unha nova cousa.

“Cando eu nacín non sabía case nada. Agora polo menos unha cousa xa deprendín. Aínda hai un mundo enteiro por coñecer, millóns e millóns de cousas e lugares onde as miñas mans nunca chegarán. (…) Mais unha cousa tamén é certa. Todos os días descubro un anaquiño. E iso é a cousa máis fantástica que hai.”

É doado imaxinar as posibilidades que nos brinda para o traballo na aula: nós imos ir construíndo un libro persoal no que vaian recollendo aquelas descubertas que fan grazas aos seus sentidos.

Planeta Tangerina é para nós unha editora referencial en Portugal, cun catálogo exquisito do que xa iremos dando conta aquí, ademais intuímos saben rodearse dun extraordinario equipo didáctico, non hai máis ca botarlle unha ollada ás propostas educativas que acompañan cada unha das súas publicacións. Esta é a súa web, o seu blog e tamén podedes seguilos desde Facebook.

Tras, tras, cucutrás

Un libro dos que sempre botamos man é de “Tras, tras, cucutrás“, de Juan Clemente e Aitana Carrasco en Factoría K de libros, 2010, para divertirnos coa pronuncia, coa rima, coa linguaxe , coas palabras e coa súa sonoridade.

“Pito pato, pato pito,

pita pata, para atrás.

Barro borra, barre burra

barra arriba, Barrabás.

Tole tole, paparrucha,

ringo rango, sasasfrás.

Tristre trasto, cucufate,

picaporte, Don Tomás”.

Os 28 poemas de “Tras, tras, cucutrás” son a materialización sonora e literaria da diversión; representan a dimensión lúdica do verso, ; compoñen un divertimento de rimas en hábil equilibrio.

Letras e sílabas agrúpanse nunha simpática compaña para dar lugar a palabras surrealistas e sin sentido, cando non son as propias palabras as que adquiren significados exóticos.

Os contos do camiño

“Os contos do camiño“, é unha serie que consta de 26 capítulos de 10 minutos de duración e está dirixida a un público de 3 a 7 anos. Cada capítulo corresponde á adaptación dunha historia tradicional ou contemporánea publicada en forma de álbum ilustrado por OQO editora.

Pódese acceder a todos eles desde o web da CRTVG.

1. A incrible historia da nenapaxaro e o neno terrible

2. Bebé Bigotes

3. Os sete cabritos

4. E que podo facer eu?

5. Fiz o coleccionista de medos

6. A bruxa regañadentes

 7. A cousa que máis doe do mundo

8. A pota que trota

9. A princesa do Caurel

10. A viaxe das bolboretas

11. Chocolata

12. Corre, corre cabaciña

13. Un gato na árbore

14. A grande viaxe

15. Lobo feroz

16. Mister corvo

18. Pedra, pau e palla

19. Rato Tom e Rata Tomasa

20. A tartaruga que quería durmir

21. O día en que a mamá se lle puxo cara de teteira

22. Tres desexos

23. Tres osos

24. Sal e azucre

25. O sultán e os tres ratos

26. Ollo brusco

A arte de contar contos

Onde aprendemos os mestres a ler e a contar contos?

Isto debería ser un contido fundamental na formación inicial dos docentes; pola contra, cadaquén, con maior o menor fortuna vai aprendendo como pode, aproveitando as súas cualidades e experiencias de ter asistido a sesións de contacontos.

Non é nada doado engaiolar aos nenos/as, logrando que se metan dentro da historia que se está narrando -ou lendo-, emporiso hai certas habilidades, técnicas e estratexias que todo o mundo debería practicar, para non converter este momento máxico en algo soporífero.

No SOL, atopamos as recomendacións de Kepa Osoro, mestre e experto en literatura infantil. Do primeiro que nos advirte é de que non é o mesmo ler que contar un conto. En calquera caso, o narrador ten que vibrar co relato, sabendo transmitir a súa esencia para acadar unha íntima relación co público; previamente débese practicar a narración; no momento, obter un silencio expectante, non cortándoa nunca; hai que procurar a brevidade, a sucesión lóxica de ideas e a claridade na verbalización; usar a mobilidade da mirada buscando a expresividade pero sen forzar o temperamento do narrador; e concederlle moita importancia á voz, contándoo como si o estivéramos vivindo, variando as entoacións, e acompañándoo dos xestos oportunos e ben medidos.

Por outra banda, “El arte de contar cuentos” é un clásico da escritora Marie L. Shedlock, seica, inigualable contadora de contos, que está dispoñible na rede. Comeza advertíndonos dos perigos nos que pode incorrer un narrador/a: desviarse cara cuestións secundarias escurecendo a historia con demasiados detalles; introducir palabras non familiares; ou de non saber ler os rostros do público. Continúa cos principios básicos para a narración de contos, e os elementos que se deben evitar ao seleccionar o material.

Para nós, unha premisa básica á hora contar –e ler contos-: non aburrirnos a nós mesmas.

Os contos de cando non había libros

Seguimos disfrutando dos “Cuentos al amor de la lumbre II”. Como un ritual, recreamos un ambiente propicio para escoitar estas historias; todos en círculo arredor do lume (agora non hai pelexas por ver as imaxes), con pouca luz, e o contacontos nun lugar destacado desde onde todos poden velo e escoitalo.

No segundo volume atopamos un conto moi interesante. Con moita cerimonia empregamos as fórmulas de inicio –remataremos tamén coas de peche-, usamos un ton máis propio dun narrador que o dun lector, empregamos moitos xestos para acompañar as palabras, e medimos moito os silencios. Non lle dicimos máis ca o título antes de empezar a contalo, aínda sabendo o que ía a suceder cando o recoñeceran.

Titúlase “La hormiguita”, e sobre el aclarara Antonio R. Almodovar:

Sorprenderá a muchos que se trate de una hormiguita y no de una “ratita” como quieren las versiones comerciales de años atrás. El origen de este cambio lo hemos rastreado y llegado a la siguiente conclusión: en las versiones del siglo XIX, y todavía en algunas del XX, el marido de nuestro personaje es el “ratompérez”, que, contra lo que pueda parecer, ni es ratón ni se llama Pérez de apellido, sino que se trata del inofensivo y asustadizo insecto así llamado en Andalucía occidental. Este falso “ratón”, andando el tiempo, debió creer en algún arreglista que se trataba de un auténtico múrido y, ni corto ni perezoso transformó a la hormiguita en ratita, para mayor acuerdo de especies a matrimoniar. Semejante fuga de imaginación ha contribuido seguramente a la pérdida de la segunda secuencia, donde la hormiguita se come al maridito, el cual imprudentemente, se ha asomado a la olla y caído dentro de ella. De esta manera, el cuento queda desvirtuado y reducido a la mera coqueterías de la “ratita” que no es más que el inicio de esta historia.

A nós fíxonos moita ilusión ver este “arquetipo” recuperado por Almodovar, porque na nosa infancia así nolo contaban –versión rata-, pero no que o seu marido remataba na pota tentando sacar unha casca de cebola. E finamente, nunha reviravolta para nós, case “caníbal” era comido con moito deleite pola ratiña. Nunca máis víramos nin escoitáramos nada semellante, e pensamos que era froito da desbordante imaxinación da nosa tía que nolo contaba.

Cando llelo contamos, os nenos ao rematar de inmediato nos din que lles recorda a outros tres contos dos que “deberon copialos”; detectan semellanzas coa “Ratiña presumida”, con “Rato Tom e Rata Tomasa” -no devir dos acontecementos trala desgraza-, e co “Rato Pérez”. Faise preciso aclararlle que esta versión que veñen de escoitar é anterior aos libros que eles coñecen, porque era de cando a xente contaba contos sen ter que lelos nos libros. Parécelles imposible. Fannos moitas preguntas sobre como os recordaban todos,  ou como podían contar sempre o mesmo conto; isto dános pé a falar das distintas versións.

Facemos unha proba, poñémonos en situación e pedimos voluntarios para contar o conto de “Caperucita Roja”, saen seis nenos e nenas. Convidámolos a saír da clase. Un a un, iranlle contando a súa versión aos demais sen escoitar a dos anteriores. Ninguén o fai igual ca os outros. Perciben que os personaxes son case fixos, que a trama tamén, pero a maneira de contalo, as palabras que se empregan, e os elementos que adornan a historia son totalmente diferente. Unha nena que acaba de chegar á escola de Canarias, dilles que a Caperucita lle levaba plátanos de Canarias á avoa, o que provoca o enfado duns e a hilaridade doutros.

Agora, como tarefa para a fin de semana, levan unha nota para as súas familias, na que lle solicitan colaboración para aprender a contar un “conto de boca” e logo podérllelo ofrecer aos compañeiros de clase, como se fosen contacontos amateur.

Rematamos lendo as versións dos contos nacidos a partir de “La hormiguita”.

Contos populares perfectamente incorrectos

Se ben ata o de agora case todas as historias que lle contábamos ao noso alumnado eran en formato álbum ou libro ilustrado porque críamos que a estas idades hai que fornecerlle o maxín con moitas e variadas representacións plásticas do relato, agora chegou o momento que xa teñen bagaxe dabondo como para prescindir deste apoio visual, botando man do seu imaxinario para ir recreando o que escoitan.

Quixemos comezar cun clásico, as compilacións de “Cuentos maravillosos” de Antonio R. Almodovar. Acceder ás primeiras páxinas dos dous volumes.

Creamos unha ambientación axeitada e preparámolos para esta nova experiencia, explicándolle a razón do título da colección, Cuentos al amor de la lumbre. Relatámoslle o que facía a xente cando non había televisión, nin ordenadores, nin iPAD, nin luz; de como pasaban o tempo e gozaban do pracer de escoitar contos marabillosos de princesas ou príncipes encantados, de nenos valentes, de seres mitolóxicos, etc. Deixámoslle elixir entre as distintas categorías nas que o autor organizou esta antoloxía, de tal xeito que tamén aproveitamos para saber cal é a función do índice dos libros. A piques estivemos de cambiar a súa decisión, xa que o elixido nos pareceu un pouco truculento de máis, pero seguimos para diante.

En poucas ocasións logramos tanta atención por tan prolongado tempo. E o mellor da experiencia foi cando ao rematar, seguían falando por pequenos grupos dos personaxes, de como os imaxinaban, así como dos escenarios nos que sucedían. As posteriores representacións foron das máis ricas en detalles que levan realizado ata o de agora; tamén certo que cheas de estereotipias sobre os protagonistas en función do rol que asumían.

O folclorista Antonio R. Almodovar, certeiramente chamado por Ana Mª Matute “o terceiro irmán Grimm”, experto en semiótica estrutural, leva parte da súa vida profesional dedicado á recuperación dos contos tradicionais hispanos, eido sobre o que se investigara moi pouco e polo que tamén había moito desapego. Non hai máis que preguntarlle a calquera persoa de a pé polos contos populares españois que coñece, para descubrir que pouco sabemos deste rico patrimonio inmaterial.

Almodovar, premio nacional de LIJ no 2005, é unha persoa moi polifacética; escoitar as súas conferencias é unha delicia –é un contador de contos, no máis extenso e rico sentido da palabra-, logra engaiolar ao público co seu discurso. No web do Centro Virtual Cervantes, pódese acceder á súa biografía, obra, colaboracións na televisión e artigos, de entre os que salientamos Cuentos populares perfectamente incorrectos e No toqueis a Blancanieves. En Google Books pódense atopar vistas previas ou completas de moitas das súas obras.

Nesta colección fai unha compilación de “arquetipos”. O arquetipo dun conto popular é a versión resultante que se obtén ao comparar moitas versións particulares dun mesmo conto ata conseguir que ao lelo se pareza o máis posible á versión dominante na única etapa na que aínda podemos ter acceso. Nesta guía complementaria pódese atopar máis información.

Así temos 135 contos populares españois divididos en dous volumes, e agrupado por temas como: contos marabillosos, de princesas encantadas, de príncipes, de nenos en perigo, de pícaros, de pobres e ricos, de mulleres difíciles, de medo, de tontos, de animais, ou acumulativos e disparatados. En ambos os dous tomos acompáñase cunha amena explicación do autor sobre cada unha das categorías establecidas, das súas orixes, da intencionalidade, e dos vínculos con outros atopados na tradición europea.

Desde hai moitos anos somos devotas das súas versións de contos populares recollidos na colección “La media lunita”, -actualmente tamén dispoñibles en galego-,  dedicadas a un público infantil. Agora, neste caso, aconsellamos aos docentes unha lectura previa, xa que logo, estes contos que se contaban ao carón do lume ían dirixidos a persoas adultas, malia que os nenos tamén estiveran por alí.

Orgullosos de ler

Bolonia, primeira parada. Cando programamos esta viaxe de estudo, pensamos que poderíamos chegar aos últimos días da Feira do Libro Infantil de Bolonia, unha das máis importantes citas internacionais da edición para nenos, logo, por un acurtamento da súa duración vimos que non era posible, o que non sabíamos é que ao longo de toda a primavera tiña lugar a Fieri di leggere, un evento iniciado no ano 2000, coincidindo coa distinción de Bolonia como capital cultural europea.

A Fieri di Leggere é unha festa para todos, con mostras, encontros con autores/as, lecturas e obradoiros, baixo o lema “Orgullos de ler”. Esténdese a toda a provincia, e participan museos, bibliotecas, espazos expositivos, editoras, escolas, etc. O que se pretende é o contacto dos pequenos lectores con todo aquilo que rodea o libro. Nesta ocasión, con motivo do bicentenario do nacemento de Charles Dickens, organizouse unha programación de eventos que atravesa a linguaxe da literatura, das artes figurativas e cinematográficas.

Percorrer Bolonia nestes días é unha invitación á lectura de libros infantís, en calquera librería atopamos en primeiro lugar os libros dedicados aos nenos- nós, non nos puidemos resistir a mercar algúns-, en calquera rúa hai un local que realiza actividades relacionadas cos nenos e os libros, e entre outras  destacamos:

-A “Mostra de ilustradores”, na que 72 artistas de 60 países ofrecen unha panorámica global das tendencias máis innovadoras no ámbito da ilustración para nenos. Disto cómpre falar máis polo miúdo, porque, sen restarlle importancia á calidade das propostas creativas e plásticas, habería moito que dicir canto á súa sintonía cos gustos dos máis pequenos. Se ben como admiradoras da arte contemporánea nos gustaron, como seleccionadoras de libros para nenos e nenas, teríamos moito que obxectar. Como adultas podemos ver a influenza da banda deseñada, da estética manga, da arte povera, ou da ilustración clásica. Cabería preguntarse canto hai de produto de consumo, canto hai de negocio, canto da busca sen límites da novidade por novidade, e canto de coñecemento do que Alain Serres denomina “espírito da infancia”. En calquera caso, as editoras saben ben a diferenza entre prestixio e ventas. Volveremos sobre isto.

-“Bestiario accidentale”, sobre o traballo de Guido Scarabottolo.

-O “ABC dei colori”, unha mostra sobre libros de actividades que permiten descubrir o universo cromático,e as clasificacións de cores (primarios, secundarios, cálidas, frías), gradacións e escalas de cores.

-“La trilogia del limite” de Suzy Lee no MAMbo (Museo d´Arte Moderna di Bologna), na que se fai un percorrido polo traballo da ilustradora de “La ola”, “El espejo” e “La sombra”.

-“ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ”, unha revisión da exposición xa realizada no ano 2000 sobre o alfabeto.

-“Sole, Terra, Acqua e vento: un´energia da leoni”, unha mostra sobre a declaración da ONU coa que se trata de sensibilizar aos máis pequenos sobre fontes alternativas e accións de futuro para salvar o planeta.

-“Ler o álbum ilustrado”, unha mostra didáctica que atravesa o funcionamento, regras internas, características e proceso creativo desde novo produto editorial.

-“Intervalo de poesía”, celebra a natureza, o verde, as árbores, as plantas, as hortas e os xardineiros da poesía.

Recomendamos botarlle unha ollada ao programa, e ao blog no que van recollendo as distintas accións que se desenvolven de marzo a xuño con motivo da Fieri di leggere, porque se poden tomar moitas ideas de libros, e de accións conxuntas de fomento da lectura.

Había unha vez un conto que contaba o mundo enteiro

Había unha vez un conto que contaba o mundo enteiro. Ese conto en realidade non era un só, senón moitos máis que comezaron a poboar o mundo coas súas historias de nenas desobedientes e lobos sedutores, de zapatiños de cristal e príncipes namorados, de gatos enxeñosos e soldadiños de chumbo, de xigantes bonachóns e fábricas de chocolate. Poboárono de palabras, de intelixencia, de imaxes, de personaxes extraordinarios. Permitíronlle rir, asombrarse, convivir. Cargárono de significados. E dende aquela eses contos continuaron multiplicándose para dicirnos mil e unha veces “Había unha vez un conto que contaba o mundo enteiro”

Ao ler, ao contar ou ao escoitar contos estamos exercitando a imaxinación, coma se fose necesario adestrala para mantela en forma. Algún día, seguramente sen que o saibamos, unha desas historias acudirá ás nosas vidas para ofrecernos solucións creativas aos obstáculos que se nos presenten no camiño.

Ao ler, ao contar ou ao escoitar contos en voz alta tamén estamos repetindo un ritual moi antigo que cumpriu un papel fundamental na historia da civilización: facer comunidade. Ao redor deses contos reuníronse as culturas, as épocas e as xeracións para dicirnos que somos un só os xaponeses, os alemáns e os mexicanos; aqueles que viviron no século XVII e nós que lemos un conto en Internet; os avós, os pais e os fillos. Os contos énchennos por igual aos seres humanos, a pesar das nosas enormes diferenzas, porque todos somos, no fondo, os seus protagonistas.

Ao contrario dos organismos vivos, que nacen, se reproducen e morren, os contos, que xorden colmados de fertilidade, poden ser inmortais. En especial aqueles de tradición popular que se adecúan ás circunstancias, ao contexto do presente no que son contados ou reescritos. Trátase de contos que, ao reproducilos ou escoitalos, os converten nos seus coautores.

E había unha vez, tamén, un país cheo de mitos, contos e lendas que viaxaron polos séculos, de boca en boca, para exhibir a súa idea da creación, para narrar a súa historia, para ofrecer a súa riqueza cultural, para excitar a curiosidade e encher de sorrisos os beizos. Era tamén un país no que poucos dos seus poboadores tiñan acceso aos libros. Pero esa é unha historia que xa empezou a cambiar. Hoxe os contos están chegando cada vez máis a recunchos afastados do meu país, México. E ao atoparse cos seus lectores están cumprindo co seu papel de facer comunidade, facer familia e facer individuos con maior posibilidade de ser felices.

Francisco Hinojosa

O 2 de abril, celébrase o día Internacional do Libro Infantil, unha data proposta do IBBY desde 1967, que conmemora o nacemento de Hans Christian Andersen. Cada ano encoméndaselle a un autor a escrita dunha mensaxe que se traduce a 40 idiomas; nesta ocasión, a que vimos de ler, a cargo do mexicano Francisco Hinojosa, coa ilustración de Gedovius.

Pedro y su roble

Agora que xa se empezan a apreciar cambios na contorna que anuncian a chegada, adiantada, da primavera, gustounos atopar este fermoso libro, “Pedro y su roble“, de Claude Levert ilustrado por Carme Solé Vendrell, no que se nos conta unha historia de amizade e inxenuidade infantil. Coa chegada do outono Pedro pensou que o seu carballo ía morrer, porén todos os coidados son poucos, mesmo o protexe do frío invernal; o seu esforzo e cariño será recompensado porque coa chegada da primavera a árbore “revivirá” día a día.

Unha recomendación para comprender os cambios da natureza co paso das estacións.

Desde aquí pódense ver as primeiras páxinas.

LIX en marzo

Source: sublackwell.co.uk via Susan on Pinterest

Para todas as persoas amantes da literatura infantil, neste mes hai tres citas obrigadas: o 12+1 Salón do Libro Infantil e Xuvenil de Pontevedra, a exposición Ilustramundos no Pazo de Fonseca en Compostela, e a conferencia de Antonio Reigosa na EOI de Pontevedra.

-O Salón do Libro de Pontevedra é un evento anual xa consolidado e referente na nosa comunidade. Sempre paga a pena a visita, xa non tanto polas novidades que alí se expoñen –xa que logo a día de hoxe coa internet estamos ao tanto do último que publican as editoriais, porén, as feiras, exposicións e mostras do libro teñen que ter outro valor engadido-, senón por que é unha actividade na que ano tras ano participan os centros educativos da zona de Pontevedra, facendo un auténtico alarde de creatividade arredor do tema proposto. Nesta ocasión, dado que é a edición 12+1 -en troques de XIII-, céntranse nas supersticións e nas crenzas sobre a boa ou mala sorte. Complétase esta oferta con gran número de presentacións e charlas a cargo das editoriais ou autores presentes no Salón. Estará aberto ata o 31 de marzo.

-Días atrás tivo lugar o congreso “Ilustrando a diversidade” promovido por campusUSCulturae, e froito da participación de recoñecidos ilustradores de diversos lugares do mundo e como mostra da súa labor, organizaron a exposición “Ilustramundos” arredor dos seus traballos que se poderá visitar no Pazo de Fonseca ata finais de abril. Así veremos algunhas ilustracións de David Pintor, Elena Odriozola, Kristina Sabaite, Marc Taeger, Antonio Seijas, Piet Grobler, Mónica Weiss, Carme Solé, Joanna Domanska e Machiel Braaksma. Desde o blog Ilustramundos accédese ao web de cada un deles. Recomendamos vivamente as composicións do frisio Machiel Braaksma realizadas todas elas con material de refugallo.

-O mércores 7, ás 19:30, na EOI de Pontevedra, Antonio Reigosa impartirá a charla “De lingua en lingua: camiños de ida e volta dos contos tradicionais populares”, na que este experto en literatura de tradición oral, mitos e lendas de Galicia, falará sobre a orixe e evolución dos contos populares tradicionais, mostrándonos o xerme de contos tan coñecidos como “Os músicos de Bremen”, “A leiteira”, “Carrapuchiña vermella”, e outros, desde as fontes orais orientais, árabes e xudeas… e a súa recollida na lingua escrita (sánscrito, persa, árabe ou latín) ata confluír na transmisión a través das linguas que se imparten na EOI de Pontevedra:  alemán, italiano, francés, inglés, portugués e galego, ademais do castelán. Unha ocasión para coñecer as raíces comúns da literatura oral das culturas orientais e occidentais e para contrastar as diferentes versións dun mesmo conto segundo a súa difusión polas diversas linguas europeas.

Ler autonomamente

O momento no que un neno ou unha nena descubre que é quen de ler só un libro é algo único. Hai un antes e un despois. Ese brillo na mirada, esa satisfacción que sente, esa medra no seu desenvolvemento é inigualable e máxica.

A meirande parte do noso alumnado xa viviu ese intre, porén, o que queremos agora é ofrecerlle lecturas funcionais e do seu gusto que lles sigan proporcionando esa satisfacción. Emporiso, mercamos toda a colección El caballo alado da editorial Combel, xa que cumpre uns requisitos, para nós importantes:

1º Son versións breves de contos clásicos, moitos deles xa coñecidos polo nenos, o que lles axuda a facer anticipacións sobre o texto.

2º Xogan moito coas repeticións e coas onomatopeas. As sinxelas ilustracións acompañan e completan a mensaxe sen, neste caso, superar o peso do texto.

3º Hainos con letra tipo pau, imprenta e manuscrita. De tal xeito que, malia que preferimos comezar a lectura e a escrita con maiúsculas, pouco a pouco podemos ir introducindo outras tipografías.

4º Son relativamente baratos, tanto como para poder permitirnos mercar libros dabondo para todos.

Todas estas condicións fixeron que nos decantarnos por eles, aínda que lles obxectamos que non os haxa en galego. Compensaremos esta situación.

Agora, estableceremos un sistema de préstamo de fin de semana, para que estes libros poidan ser lidos e gozar con eles na casa, sos ou na compaña dos seus familiares.

“Saber ler é ser quen de transformar unha mensaxe escrita nunha mensaxe seguindo certas leis moi concretas. É comprender o contido dunha mensaxe escrita; é ser quen de xulgar e apreciar o valor estético…” (Mialaret, 1972)

Libros para querer

Hai tempo que decidimos que para o alumnado de infantil, poñeríamos en positivo todo aquilo que puidéramos. Evitamos falar da morte, preferimos falar da alegría de vivir; non queremos afondar na violencia senón na ledicia de coñecer e respectar aos outros, poñendo en valor cuestións nas que decote non se repara.

Nesa liña, vimos de descubrir tres fermosos libros que falan do amor, do goce de querer e ser querido, deses que nos deixan co sorriso pintado na cara:

“Mama qué es el amor” de Davide Calí e Anna Laura Cantone

“Besos besos”, de Selma Mandine en Miau.

“Un regalo del cielo”, de Gustavo Martín Garzo e Elena Odriozola en SM.

A caída dos primeiros dentes e o Rato Pérez

É bastante habitual que cun grupo de 5 anos vivamos episodios de caída dos primeiros dentes. Fai pouco tivo lugar a nosa “primeira caída” do grupo, de aquí en diante, irán uns detrás dos outros, chegarán a fin de curso case todos desdentados.

Aproveitamos para falar de cales son os dentes que primeiro caen e se isto garda algún tipo de relación cos que primeiro saen ou cos que se empregan en “tarefas” máis duras. Iremos facendo un cadro coas estatísticas. Preguntáronlle ás familias polo momento no que lle apareceu o seu primeiro dente, a idade que tiñan e a posición dese dente. Como curiosidade soubemos de bebés con dentes e dos inconvenientes desta rareza.

Pode dar moito xogo, pero decidimos tirar polo camiño literario. Como non mencionar ao máis xenuíno personaxe infantil español, o “Rato Pérez” e dos seus “homólogos” noutras culturas. Comprometémonos a que teremos un conto distinto do Rato Pérez para cada dente que caia.

Velaquí o que fomos atopando:

“Ratón Pérez” del Padre Coloma, o que deu orixe a todos os demais. Recollido nunha exposición do CVC xunto con 80 diferentes ilustracións do personaxe infantil que vén de celebrar o seu aniversario.

“La asombrosa y verdadera historia de un ratón llamado Pérez”, de Ana Cristina Herreros e Violeta Lópiz en Siruela.

“El cuento de Ratón Pérez”, publicado pola Unidad de Salud de la Comunidad de Madrid

“El Ratón Pérez” de Maestra de Infantil

“Cuento del Ratoncito Pérez”

“La verdadera historia del Ratón Pérez”, de Ariel Puyeli en Lumen.

“La mágica historia del Ratoncito Pérez”, de Fidel del Castillo en Edebé.

“El ratoncito Pérez“, de Ana Serna-Vara y Margarita Menéndez en Susaeta.

“El ratoncito Pérez” de Olga Lecaye en Corimbo.

“El ratoncito Pérez y la luna” de Mónica Bordenova  en Ediciones LolaPirindola.

“Nela y el Ratón Pérez” de Alejandra Vallejo Nájera en Alfaguara.

“Cartas a Ratón Pérez” de Antonia Ródena en Anaya.

“La vuelta al mundo del Ratón Pérez” de José Manuel Pedrosa e Paz Rodero en Voces Literatura

“Cleopatra y el Ratón Pérez” de Fernando Lalana e José Mª Almarcegui en Bruño

Dous clásicos actualizados

Non cremos que haxa ningún mestre/a de infantil que non lle lera ao seu alumnado os dous títulos que seguen, xa convertidos en clásicos e que agora nos presentan as súas respectivas editoriais actualizados

“La pequeña oruga glotona”, en edición especial despregable para conmemorar o 40 aniversario da súa publicación. Unha fermosura que lle engade valor a este libro que nos fala do proceso vital dunha eiruga, da alimentación, dos días da semana, dos excesos alimentarios, etc. No web do seu autor, Eric Carle podemos ver todo tipo de produtos creados a partir da famosa hungry caterpillar, de tal xeito que ata vimos en UK librerías con seccións dedicadas a este personaxe ou á obra do seu autor.

“A toupiña que quería saber quen lle fixera aquilo na cabeza”, se a versión pop-up xa lle dera máis animación a esta escatolóxica e hilarante historia da toupiña, agora con sons como plas-chof-plin… somos aínda máis conscientes do noxento agravio que sufriu e do que se vingará.

Literatura e consumo responsable

Nos previos ao Nadal vén sendo bastante habitual que desde as bibliotecas escolares ou desde as ANPAs se preparen folletos para as familias con recomendacións de libros infantís.

Unha compañeira suxírenos que nesta ocasión os libros seleccionados poderían ser os recollidos no proxecto “Dálle a volta” do Instituto Galego de Consumo, xa que logo, deste xeito, a máis da lectura, poderíase aproveitar para fomentar o consumo responsable. Así se fixo tamén, recentemente, na Escola de Pais do suplemento semanal “La Voz en la Escuela”.

Alí escolmamos 30 libros agrupados arredor de sete eixos temáticos, que son os que seguen e que se poden consultar no proxecto (páxinas 22-50), así como as propostas de traballo para a aula ou coas familias.

1.- Unha festa diferente. Alternativas ao consumismo nos aniversarios e noutras celebracións infantís.

“Area fai seis” (versión interactiva), “A memoria das árbores” e “Cumpleañeros”.

2.- Quero isto, isto, e isto tamén! O fácil acceso dos máis novos aos catálogos publicitarios de xoguetes.

“A caixa dos recordos”.

3.- Mércame. Os caprichos consumistas dos pequenos. O valor dos cartos e das pequenas cousas que non se poden mercar. O máis grande ou o máis custoso non sempre é o mellor.

“La palabra que se fue de vacaciones”, “Coas mans baleiras”, “El regalo del pescador”, “El coleccionista de momentos” e “A casa máis grande do mundo”.

4.- Espello, espelliño. A imaxe persoal; influenza das series e persoaxes televisivos. Moda e publicidade. Estereotipos de sexo/xénero. Traspaso de hábitos estéticos adultos á infancia.

“Petra”, “¿Hay algo más aburrido que ser una princesa rosa?”, “Sapo Manuel Quenorrana”, “Ranilda”, “Nariz de ouro” e “Cuervo”.

5.- Como como. Estilos de vida saudables, alimentación e actividade física. Doces, snacks e lambetadas.

“Picurruchos”, “Nicolás cocina sin fuego”, “Una cocina tan grande como un huerto” e “O incrible neno devorador de libros”.

6.- Como consumo. As implicacións do consumo no medio natural e nas relacións humanas.

“Misterio na selva de Ngorongon”, “León y el medio ambiente”, “Que fai falta?”, “Non é unha caixa”, “Caixa de cartón”, “Xaime e as landras” e “A árbore de follas DIN A4”.

7.- Gargalladas sen cartos. Actividades alternativas que non incrementan o consumo irresponsable.

“Un agasallo diferente”, “Russell y el tesoro perdido de Valderranas”, “Te regalo un cuento” e “El mejor regalo del mundo”.

No proxecto atoparedes información sobre cada unha das publicación e ligazóns a ás páxinas web das súas editoras.

O álbum ilustrado en infantil

A miña participación nas I Xornadas de Literatura e Ensino, non sendo unha especialista en literatura infantil, nin autora, nin ilustradora, foi en calidade de usuaria habitual de libros infantís, a dicir dos coñecidos, con boa man para seleccionar aqueles máis achegados aos gustos dos nenos e nenas.

Intervín, trala entusiasta posta en escena da “amante dos albumes” Gracia Santorum, que tratou de amosarlle aos asistentes que o álbum non é só para o público infantil, senón que, superados os prexuízos iniciais dos adolescentes –que polo seu formato, asocian álbum aos contos da infancia da que foxen-, poden dar moito xogo nas aulas de secundaria. Para convencer aos receosos, fixo un despregue da súa colección de álbums –seica atesoura preto de mil exemplares que en breve expoñerá no centro de ensino no que traballa, do que dará boa conta no blog referencial do que é coautora, Trafegando Ronseis. A lectura de “Caixa de cartón” convenceu ata aos máis escépticos. Magnífica. Eses son os camiños do entusiasmo.

A miña exposición xirou arredor da selección de libros para as aulas de infantil. Sendo coñecedora do cambio que se ten producido neste campo nos últimos vinte anos, e do papel preponderante das editoriais galegas no eido internacional, destacando pola calidade dos seus produtos, cuestiono a etiqueta álbum como distintivo superior diferenciador de outros como poden ser o libro ilustrado ou o libro de imaxes. Ao meu entender, os límites son tan difusos que se me axusto aos criterios definitorios de álbum que apuntan os expertos, quedarían fóra a meirande parte dos albumes canónicos que, por outra banda, eles mesmos apuntan. Considero o álbum froito lóxico da evolución que se ten producido na intención de chegar máis e mellor aos gustos dos rapaces de hoxe en día, atendendo a que a súa bagaxe está absolutamente determinada polo audiovisual e polas mensaxes publicitarias; e ao igual que aconteceu coas series de animación traspasou as fronteiras infantís e na actualidade publícanse albumes que polas súas temáticas, pola complexidade do texto ou das imaxes apelan a experiencia e intelixencia dunha persoa adulta para ser quen de entendelos.

Por outra banda, considerando que no álbum se harmonizan  a linguaxe escrita e a linguaxe artística, a radicalización do peso da ilustración en detrimento do texto conduce á consecución doutro obxectivo, tamén importante, pero non literario, senón plástico. Razón, ao meu entender polo que os expertos non acordan enmarcar o álbum como novo xénero literario senón que o denominan “novo produto editorial”.

En calquera caso, para unha persoa que vai mercar un libro para os seus fillos ou alumnado isto é irrelevante. Ninguén vai mercar un formato, o que se vai buscando nalgúns casos é unha boa historia e noutros un bonito libro. O álbum non é unha fin en si mesma, é un medio máis. Polo que tentei de apuntar algunhas claves para seleccionar eses libros que logren engaiolar aos máis pequenos. Máis alá dos discursos expertos, moitos deses, ben ou mal chamados, albumes cumpren co obxectivo tanto polo seu formato (tamaño, características de páxinas, tapas, contratapas…); como polo texto (abundante, escaso, ausente, en prosa, en verso); como polas ilustracións (sempre e cando non sexan un mero alarde artístico, ou tan conceptuais que se escapan do entender dos nenos e nenas); como polas temáticas que abordan, aquí fixen unha advertencia sobre unha tendencia que aflorou nos últimos anos asociada ao álbum, que ao meu entender vai en contra do espírito da infancia, a aparición do que denomino unha recreación no feismo da vida: a morte, a violencia, a soidade, a tristeza, o maltrato, a guerra, inxustiza social…, un lavado da conciencia adulta, que non sabendo que facer, baleira as súas frustracións sobre os nenos e nenas crendo que deste xeito aprenderán a evitalas ou a convivir con elas. É opinable, pero case ningún pai/nai lle merca un libro aos seus fillos sobre eses temas por moi poéticos e líricos que sexan; facémolo os docentes e inclúense nas listas de honra dos libros senlleiros.

A segunda advertencia canto a temáticas foi referida a outra tendencia, tamén perniciosa, o que denomino “os contos curriculares”. Autores e editores sabedores que a escola é unha das súas mellores proxeccións, fabrican artefactos didácticos disfrazados tras unha personaxe ou tras unha orixinal ilustración, cunha corrección curricular e cun didactismo explícito que arrepía á literatura infantil, de seu irreverente, escatolóxica, divertida, surrealista e mesmo absurda. Non é que descarte o aproveitamento didáctico que se pode facer dunha obra de literatura infantil, todo o contrario, pero iso é algo a posteriori, si o motivo polo que se elixe é polo pracer de ler, pola potencialidade de facer soñar aos nenos e nenas.

Apunto así mesmo a posibilidade de publicar algúns deses produtos tan artísticos noutros soportes que mellor permitan apreciar a riqueza das ilustracións pero tamén falo do risco de que nese traspaso se perdan acenos do acto de ler libros en pos da primacía da imaxe.

Finalmente apunto o rol decisivo do mediador/a entre o libro e o individuo sen competencia lectora, tanto directo (docente, pai/nai, animador) coma dos “recomendadores de lectura” indirectos (blogs, webs, revistas, listaxes…), apelando neste caso a unha ética responsable do seu papel, non deixándose guiar polas novidades, polas estratexias comerciais, polo prestixio dos autores, ou pola traxectoria da editora. Un libro para recomendar, en primeiro lugar, e en conxunto, ten que engaiolar ao mediador, logo ten que probalo co público representativo do rango ao que vai dirixido. Só, e tan só despois, probado que engaiola tamén aos nenos e nenas neste caso, pode recomendalo. Decátense de que non só se trata dunha cuestión económica, é algo moito máis grave, que afecta á consideración que os nenos e nenas terán dos libros, da lectura e da literatura.

Trala presentación desas, para min, características da calidade dun libro, poño en cuestión que os adultos acertemos cos gustos dos nenos/as a tenor dunha experiencia recente na miña aula, cando lle solicitei aos rapaces que trouxeran das súas casas aqueles libros dos que máis gustaban, aqueles que lles pedían aos seus pais que llelos leran unha e outra vez. Á vista dos máis de cincuenta libros non me atrevo a tirar conclusións. Non concordan nin co que din os expertos nin cos que eu lle amosei ao longo de tres anos. Son da máis diversa procedencia e algúns de ínfima calidade literaria, plástica ou editorial. Con todo non me importa, son eses, son os que os teñen enganchados coa lectura, son os que lles fixeron descubrir o libro como unha fonte de pracer. Son os que ao longo destes días poñeremos en valor diante do grupo, porque é o que lle gusta a cada un dos nenos e nenas da clase.

Ao igual que na alimentación, ler, coñecer outros mundos reais ou ficticios, abrir o maxín, desenvolver a creatividade, gozar co coñecemento…, son coma os nutrientes vitais que se poden presentar de moi diversas formas: crus, en cociña tradicional, en cociña light, mediterránea, atlántica, cociña experimental ou cociña de autor. Unhas formas son máis saudables ca outras, unhas prestan mellor, pero trala inxesta, o que importa é cando entran en vena e lle son de proveito para o organismo. E para responderlle aos gourmets que consideran que só paga a pena levar á boca pratos coas 3 estrelas Michelín, dixen que sei que aos meus alumnos/as ata que poidan apreciar no seu padal as delicatessen de Ferran Adrià,  aínda lle quedan por comer moitos ferrados de sal en ovos fritos –que é o que máis lle gusta-, pero comer comen, alimentar aliméntanse. Ler len. E iso é o que me importa.

Nota: para quen pense o contrario son unha fervente admiradora dos bos albumes.

Ver vídeo da presentación.

Os camiños do entusiasmo

Esta fin de semana participamos nas I Xornadas de Literatura e Ensino que se centraban en “A literatura galega nas aulas: os camiños do entusiasmo”, unha coidada actividade formativa organizada pola Asociación de Escritores en Lingua Galega e a ASPG.

Resultounos estraño que case a  totalidade dos asistentes eran do ensino secundario, ou mellor dito, que non houbese profesorado de infantil e primaria. Cuestión de clixés; poida que no canto de Literatura e Ensino, se entendera Ensino da Literatura, que non é o mesmo. Unha mágoa, porque pagou a pena, e todos nós atoparíamos temas de interese.

Cun cartel de luxo fóronse abordando temas que nos preocupan a todos e a todas: a LIX galega nas aulas do século XXI pasando pola poesía, o teatro, a literatura de tradición oral, o álbum, a BD e a novela gráfica; case todos eles expostos por recoñecidos autores deses xéneros literarios.

En vindeiras entradas iremos apuntando algunha das cuestións alí expostas, malia que non nos podemos resistir a adiantar que coincidindo todos os poñentes na necesidade da lectura dos distintos xéneros, debatendo sobre se centrarse nos clásicos ou inclinarse máis aos gustos dos rapaces, sobre se hai literaturas con maiúsculas e minúsculas – con continuas referencias a dous artigos recentes: E por que non vos deixades de cinismos e dicides LIXo? de S. Jaureguizar e Ler ou non de María do Cebreiro-; quen, para nós deu coa clave foi Xabier P. Docampo, preguntando: para que ler e que é o que nos dá a lectura aos individuos que non nos dá ningunha outra actividade. Ahí radica a cuestión, xa que logo, aínda hai quen non sabe por que hai que inculcarlles aos nenos, nenas, mozos e mozas o gusto por ler.

Daremos conta.

Unha reflexión: ás persoas que xa levamos uns cantos anos nisto é difícil que nos conten algo novo nos cursos dirixidos única e exclusivamente á educación infantil; en troques, poden resultarnos moi enriquecedoras outras miradas desde distintos ángulos, con distintas ópticas, con outros profesionais, pois é unha maneira de abrirse dun ámbito no que ás veces tamén resulta asfixiante estar escoitando falar sempre do mesmo. O/A profesional de infantil xa saberá sacarlle proveito a novos alentos de aire fresco.

Libros con ciencia

Mostra do Libro de Ciencia é unha guía bilbliográfica con unha escolma de 55 títulos de divulgación científica dirixidos ao público infantil.

Entre elas atopanse obras como “El pequeño inventor”, “Los números en la naturaleza” ou “Bichos”. Sin embargo non recolle un dos nosos preferidos “Uno, y si no, ninguno” de Katrina Lange en UnaLuna.

Os tarros das palabras

Hainas de moitos tipos: saltonas, tenras, verdes estranxeiras, moi gordas e vermellas da ira, e algunhas tan longas que é imposible pronuncialas… (…) O ladrón de palabras, entón, clasifícaas e méteas en tarros de cristal.
Logo proba algunhas receitas: 2 palabras doces, 3 molladas, 1 picante e 2 cálidas. Mestúrao ben e lánzao todo ao ar. E así, o azar trenza alfombras de loanzas, tece bufandas de inxurias e calceta calcetíns de explicacións complicadas.
“O ladrón de palabras”, unha das últimas publicacións de Edelvives, un fermosísimo álbum de Nathalie Minne, que nos conta, nunha perfecta comuñón entre o texto e as imaxes, a historia dun neno que sae pola noite con todo o seu equipo cara a cidade, alí, rastrexando voces e luces, sen que ninguén o vexa, gabea polos tellados e comeza a súa colleita de palabras.
Tras lelo e deleitarnos coas imaxes (un día falaremos de como ler os álbums ilustrados), non puidemos resistirnos a facer coma o ladrón de palabras. Recollemos e metemos en tarros de cristal os ingredientes de moitos xogos.
Comezamos inspirándonos nas palabras clasificadas polo pequeno ladrón: palabras negras (toro, carbón, noite), palabras despreocupadas (sola, feliz, tranquila), palabras simples (vida, gato, bico, amar), nunha palabra (stop, pum, clac), palabras de viaxe (ir, lugar, aquí), palabras doces (querer, amar), palabras de soños (unicornio, ilusión, príncipe), palabras feas (mugre, morte, insecto), palabras bonitas (claxon, globo, lúa, mimo), palabras baleiras (cero, solo, nada de nada), palabras raras (trisomía, lechuza), palabra a palabra (paso a paso, pouco a pouco), palabras hilarantes, palabras frías, grandes palabras, palabras moi fermosas, palabras difíciles, palabrotas, palabras confusas, palabras solitarias…
Agora pedímoslle a cada neno/a que nos traia un tarro coas palabras da súa casa.
Velaquí o comezo da nosa clasificación que nos dará xogo para moito, moito tempo. Palabras amorosas, palabras mareiras, palabras longas, palabras curtas, palabras dos contos, palabras xoguetonas…
Unha amiga fíxonos notar que vender e regalar palabras tamén era o que facía Belisa Crepusculario vendedora de palabras no conto Dos palabras que integra a obra “Cuentos de Eva Luna” de Isabel Allende. Belisa un día descubriu que as palabras andaban soltas sen dono e que calquera cun pouco de maña podería apoderarse delas para comerciar, polo que lle pagou vinte pesos a un cura para que lle ensinara a ler e escribir, e cos tres que lle sobraron mercou un dicionario, que logo de revisalo a A á Z, tirou ao mar para non estafar aos seus clientes con palabras envasadas.
O poder das palabras.

A viaxe de Olaf

Tivo lugar onte, en Santiago, o acto de entrega do IV Premio Internacional Compostela de Álbum iIlustrado. Nesta edición o álbum seleccionado foi “A viaxe de Olaf” de Martín León  Barreto.

Olaf vivía nun planeta moi, moi pequeno. Nunha casa moi, moi grande. Un bo día, aburrido, Olaf saíu a camiñar… e camiñou! Olaf camiñou e camiñou, e un peixe que tiña a cola do revés atopou.
–Vés comigo? –preguntoulle.
E como non dixo que non…

Así principia este relato acumulativo de estrutura repetitiva e circular. Un Principiño, farto da soidade, emprende un camiño iniciático. Diversos animais fantásticos -de inspiración mítica e valor simbólico- vanlle facendo compaña e conformando un grupo heteroxéneo e compacto: o peixe que tiña a cola do revés, o cabalo alado, o tigre arco da vella, o elefante elegante…

As imaxes, segundo Xosé Ballesteros, director de Kalandraka,  feitas cunha paleta cromática fermosísima e cun aspecto xeométrico case mecánico, mesmo dan ganas de tocalas, apetece velas en tridimensional.

Xa se presentou traducido ao castelán, portugués,  éuscaro e catalán.