A nosa achega á Educación Infantil galega
Se algún día saímos deste túnel, teremos deixado polo camiño a meirande parte dos ritos que nos consolidaban como comunidade. E pode ser dramático, xa que logo, como el di “os rituais danlle estabilidade á vida grazas á repetición”, “obxectivan e proporcionan unha referencia do mundo”. Ritos de socialización, de celebración, de paso, de peche ou de transición están en risco de desaparición.
Aínda así, xa non temos tantos medos. E sobre todo, sabemos que temos capacidade de facerlle fronte ao inesperado e ao inédito. Pois quizás sexa esa a lección que podemos extraer de entre todo o negativo que vivimos. O reto de “volver a empezar”, de superarnos a nós mesmos, de dar seguridade a quen ten medo, de poñer o maxín a funcionar para buscar alternativas, de non perder as ganas de facer escola, de ser mestras por enriba de todo.
Haberá que establecer unha estratexia cunhas directrices institucionais que loxicamente non pasarán por manter aos pequenos cinco horas pegados a unha pantalla.
Debemos mentalizarnos de que non se trata de seguir facendo o mesmo ca antes senón, dirixir as nosas actuacións a paliar o que pode saír máis danado, buscando alternativas non contaxiosas pero que recuperen aquela quimera da formación integral e desenvolvemento harmónico dos pequenos.
Entón a pregunta é clara ¿non cabería a posibilidade de que os máis pequenos puideran asistir á escola aínda que fose en xornadas reducidas e con grupos reducidos? Por exemplo, facer dúas quendas evitando todos os servizos externos.
Sorprendéronme as dúas complexas palabras que repetían a cotío: securitización e xudilización. Daquela estabamos confinados e pensabamos na volta en setembro. Agora volvo a repetilas más do que desexaría. Dende mediados de agosto estamos no inferno da imaxinación colectiva. Os docentes inmersos en procesos de securitización. A sociedade en xeral, as familias en particular, nos de xudilización dos centros educativos. Faladoiros, columnas de opinión, as redes sociais están que arden con comentarios que nos remiten a esas dúas palabriñas.
O virus da tristeza dos cítricos (CTV) é unha das enfermidades máis daniñas neste cultivo con epidemias tan devastadoras que … Máis
Cada vez que botamos a mirada atrás e lembramos como xurdiu InnovArte Educación Infantil sentimos un chisco de vertixe. Nunca … Máis
Hai uns días comentei coas compañeiras que constataba que cada vez lle resultaba máis dificultoso aos pequenos seguir os contos … Máis
Nestes días volveu a reaparecer o tema do pacto educativo; dicimos reaparecer porque é deses temas recorrentes que cada certo … Máis
Asisto con estupor ao desembarco das dúas “metodoloxías innovadoras” de moda –que nin son metodoloxías nin innovadoras-, que agora dan … Máis
Con motivo da conmemoración do Día Universal do Neno, as redes sociais e medios de comunicación encheranse de denuncias de … Máis
A raíz da entrada anterior na que relatábamos o agasallo que preparáramos para a visita ao centro de primaria, foron … Máis
Na fin de semana tivemos ocasión de falar devagar cunha amiga mestra á que levábamos tempo sen ver, así démoslle … Máis
Chegounos esta felicitación de Aninovo dunha familia amiga -xente que vive entre as palabras, os libros, a lingua e a … Máis
Achegándonos cara o remate do ano, é case un ritual facer balance do acontecido neste período, e en poucas ou … Máis
Pásame sempre, cando remato de cubrir os boletíns informativos para as familias do alumnado asáltame a dúbida, ou mellor dito, … Máis
Todas as mestras (e mestres) de infantil nos sentimos orgullosas cando, cara finais de ciclo, botamos a vista atrás recordando … Máis
Desde que lemos o artigo, “Maestras mayores con niños pequeños”, publicado na revista Aula de infantil nº 66, sobre o … Máis
InnovArte Educación Infantil 