Temperatura corporal

Tras dedicarlle un tempo ao rexistro da temperatura exterior e interior, decatámonos de que esta última se incrementaba moito máis rápido, ao que tratamos de buscarlle explicación: a calefacción, o sol batendo nas cristaleiras e como non, ao calor que nós desprendemos. Todos tiñan unha idea aproximada da calor corporal, aínda que non sabían dos seus valores habituais. Sabían tamén que as subidas de calor eran indicadores da febre.

Emporiso, en primeiro lugar fixemos estimacións da calor corporal duns e doutros, comparándoo co propio, método tradicional e popular para notar a febre. E logo xa empregamos os termómetros clínicos dixitais, aínda que lles amosamos un dos de mercurio máis similar aos xa coñecidos de exterior.

E así fomos mirando a temperatura corporal de cada un e rexistrándoa para acadar unha media ou deducir cal é a normalidade.

Antes de nada fíxose preciso ler as instrucións do termómetro pois coñecían varias opcións sobre onde colocar o termómetro: axila, boca ou recto. Optamos loxicamente pola primeira. E logo soubemos dos chíos que indicaban a finalización da medición e mesmo da alarma de febre.

Tan entusiasmados estaban que decidimos propoñer como tarefa tomarlle a temperatura a todos os membros da familia.

Destas medicións, saíron observacións moi interesantes: quen tiña a temperatura máis alta da casa, quen a máis baixa, se isto tiña algo que ver coa constitución física o co calor da casa (por que non todos a mesma), se os irmáns mellizos/xemelgos (dos que hai cinco na aula) tiñan a mesma temperatura, a escrita dos números dixitais, etc.

Ata houbo quen lle fixo medicións a Pako, ao can da familia, o que nos levou a confirmar a sensación de caloriña que sempre temos ao tocar aos animais domésticos (cans, gatos, pitiños), xa que logo, eles teñen a temperatura corporal un chisco máis alta ca nós.

Temperatura exterior-temperatura interior

Nestes días de baixadas bruscas de temperatura, xeadas ou nevaradas en zonas de Galicia e ao tempo ceos solleiros, os pequenos estaban totalmente desconcertados, non podían entender que lucira o sol e fixera frío á vez.

Así decidimos dedicarlle atención aos instrumentos de medida de temperatura, ás previsións meteorolóxicas e á observación dos cambios ao longo da xornada. Para iso sacamos toda a nosa colección de termómetros, estacións meteorolóxicas, reloxos con sensores de temperatura, termóstatos e ata o noso omnipresente galo de Barcelos. Igualmente supuxo a procura de termómetros presentes no seu entorno cotiá (rúas, establecementos comerciais, automóviles, vivendas, teléfonos…) buscando a coincidencia das súas medicións.

Fixemos un rexistro do incremento de temperatura-exterior-interior ao longo da sesión de mañán, e comprobámos que co noso corpo tamén podíamos percibir se facía máis ou menos frío e como isto se fai visible co bafo que nos sae pola boca ou nariz.

Tamén reparamos nos recursos que temos para combater o frío nas casas, facendo unha enumeración dos coñecidos para logo comprobar nos seus fogares cales eran os que empregaban.

Mesmo buscamos maneira de facer un termómetro caseiro, pero non nos resultou moi fiable.

Viaxes familiares

É moi habitual que os luns cheguen contando algunhas das saídas que fan na fin de semana coas súas familias, así como o é que non se lembren de a onde foron, nin onde estaba ese sitio, nin se era lonxe ou preto. Polo que agora, xa con cinco anos, decidimos que había que dedicarlle un tempo a iso.

En primeiro lugar, colocamos nun lugar ben visible un mapa de Galicia no que situamos aqueles puntos referenciais para eles: O Milladoiro, Santiago e Bertamiráns, logo outros aos que acoden con certa regularidade: onde viven os avós ou familiares, así como sitios de praia ou parques aos que adoitan ir na fin de semana.

Feito isto, xa decidimos sistematizalo doutro xeito. Fotocopiamos un mapa de Galicia e ao lado puxemos unha columna na que anotar data e lugar da viaxe, indicándolle asemade que coa axuda da familia, trazaran o itinerario percorrido.

Agora, cada luns chegan os seus respectivos mapas nos que reflectiron os desprazamentos, os que nós trasladamos ao mapa grande da aula, colocando un post-it de diferentes cores no que anotamos o nome do neno ou nena que chegou a ese sitio.

Nas conversas sobre as viaxes, pronto xorde a pregunta de quen foi o que chegou máis lonxe, algo que inicialmente resolvemos medindo con palmos ou con outras medidas non convencionais e cheas de inexactitudes porque ningún desprazamento se realiza en liña recta coma no mapa. Así como algúns falaban de que ese mapa non servía porque foran fóra de Galicia, decidimos enviar un cuestionario ás casas no que preguntábamos sobre o lugar máis lonxano que visitaran, en que medio de transporte foran e cantos kilómetros había de distancia.

Para resolver con exactitude imos plasmando nun gráfico de barras os kilómetros de distancia, para así ir vendo quen chegou máis lonxe.

Cando xa todo parecía estar claro, determinando que foran tres nenas que estiveran de vacacións nas illas Canarias, chega a nota dun neno cuxa familia reside en Palestina, de modo que triplica a distancia das ata agora gañadoras.

Coma sempre, unha actividade que lles axuda a ir sendo conscientes do grande que é o mundo, do afortunados que son e das experiencias que van atesourando.

Noutra entrada falaremos de como pouco a pouco ser van afacendo ás representacións gráficas, símbolos, iconos presentes nos mapas.

Para nós, isto non sería posible sen a constante colaboración das familias que entran nos nosos xogos e aportan máis do que poderíamos pedir.