Son das poucas que durante o confinamento non saíu aos balcóns a aplaudir aos traballadores da sanidade. Non porque non pensara que estaban a facer un bo traballo, senón porque non o considerei unha heroicidade e porque cría que era un agravio comparativo con outras moitas profesións que tamén estiveron aí facilitándonos a vida a todos os demais. De igual modo, agora nestes días previos ao inicio de curso, desagrádame que me pregunten como imos facer, coma se ir á escola fose un ir para o fronte. Non señores, os mestres e as mestras tampouco seremos heroes nin heroínas. Somos traballadores e traballadoras que temos que volver aos nosos postos de traballo nun contexto máis complexo ca antes disto.
Xa dicía Edgar Morin que “navegamos nun océano de incertezas entre arquipélagos de certezas”. Bo é que temos certezas: saber cal é a nosa labor fundamental. Todo o demais son as circunstancias deste mundo en permanente cambio. Teremos que adoptar protocolos, teremos que tomar medidas de prevención, teremos que asumir responsabilidades…, coma todos os traballadores e traballadoras. Agora ben, que isto non nos faga esquecer cal é a nosa función. As que sempre pensamos que a escola tiña que estar en sintonía coa sociedade, que debíamos educar en valores, que tiñamos que atender os aspectos emocionais, que a educación é unha corresponsabilidade entre familia e escola, agora chegou o momento de demostralo. Non é que teñamos que facer tarefas engadidas, senón que tocan outras, as que son froito do momento. O que sería vivir nunha burbulla é que a escola quedara ao marxe disto.
Así que non quero escoitar nin aplausos nin ler columnas de opinión ponderando aos mestres e mestras. Tan só quero sentir o respecto e ter a confianza das familias e da sociedade.
InnovArte Educación Infantil 