Cada vez que pechamos unha promoción queremos facer algo que sexa un recordo dos tres anos que vivimos xuntos co alumnado. Un resumo, un recordo, para eles, para as súas familias e sobre todo para nós. Egoistamente dicimos sobre todo para nós, porque tras baleirarnos totalmente ao longo de tres cursos, despois de dalo todo, cando máis fachendosas nos sentimos do logrado, nese momento, despídense e temos que volver a empezar. Segundo se vai achegando a data de remate, invádenos unha tristura alegre, estamos felices por ver as medras das nenas e nenos, sabemos que agás nas físicas, nas outras temos moita parte, pero animicamente é demoledor pensar en volver a comezar con outro grupo. Afortunadamente o verán actúa coma un bálsamo e en setembro comezaremos con ilusión, aínda que por momentos teñamos tamén o síndrome do niño baleiro.
Para daquela comezaremos a escribir outra nova historia, pero agora aínda temos que rematar ben o labor que temos entre mans.
Así andábamos a darlle voltas á cabeza. A metáfora visual “As chaves están en infantil” da promoción anterior antollábasenos insuperable e tamén irrepetible, porque nesta non tería sentido, as chaves non foron parte do noso xogo cotiá. Coma sempre, a sorte petou na nosa porta.
Aló polo mes de xaneiro, púxose en contacto con nós unha colega á que levabamos tempo sen ver aínda que sabíamos dalgúns das súas derivas profesionais, vitais e artísticas. Estamos a falar de Charo Belda, mestra adiantada aos tempos, asesora inesquecible do CFR da Coruña, agora artista téxtil da que podedes saber máis na súa web. Ela, seguidora de Innovarte, sabía das nosas experiencias de traballo cos mapas e puxo xenerosamente o seu coñecemento, creatividade e talento ao servizo dos nosos pequenos. Tras varias conversas e moitas risas, acordamos facer unha das súas cartografías téxtiles como peche de ciclo co grupo.
O entusiasmo e profesionalidade de Charo son dignas de salientar. Estableceu un plan de acción. Comezou a enviarnos proxectos, modelos, outros mapas -propios ou alleos que descoñecíamos-, materiais ou necesidades. Trazou un cronograma no que detallaba á perfección as nosas responsabilidades e prazos así coma as súas. Concretou cal sería a obra resultante e que levarían dela os pequenos como recordo.
Acordamos facer un mapa do Milladoiro cos camiños que percorreron ao longo destes tres anos para vir a diario á escola, sabendo que moi pronto os seus pasos se encamiñarán noutro sentido cara o centro de primaria. No mapa estarían representadas as súas vivendas, as rúas, os lugares significativos para eles, e como non, a EEI Milladoiro e o CEP de Ventín, centro receptor. Faríase sobre un tecido tinguidos por eles mesmos con herbas comúns na localidade.
Expuxémoslle ao alumnado o que queríamos facer e de inmediato se vincularon co proxecto, xa que logo os mapas formaban parte das nosas dinámicas así que facer un ex profeso para eles sería a culminación de todo o aprendido.
En vindeiras entradas do blog, iremos relatando polo miúdo todo o proceso. Agora tan só se trataba de apuntar a idea e todas as derivas que xurdiron.
InnovArte Educación Infantil 