O pacto educativo

Nestes días volveu a reaparecer o tema do pacto educativo; dicimos reaparecer porque é deses temas recorrentes que cada certo tempo volve á palestra pero nunca se chega a ningún porto seguro con el. O principal escollo sempre é a falta de consenso político. Pénsase que o devandito pacto educativo sería a panacea para salvar a educación española, segundo din sempre á deriva, agás cando se quere amortizar políticamente. Nos medios de comunicación e nos debates focalízanse os argumentos a favor do pacto educativo nunha serie de puntos, tamén sempre recorrentes: a necesidade de leis que permanezan o tempo preciso para poder ver os seus resultados (ata o de agora levamos sete en trinta e cinco anos), a Relixión, o abandono escolar, a Formación profesional, o investimento económico, a ensinanza concertada, a formación inicial e permanente do profesorado, o prestixio da carreira docente e o acceso á mesma, a autonomía dos centros, etc, etc. Lugares comúns e tópicos archirrepetidos.

Agora ben, de verdade cremos que aínda no hipotético caso de que os diferentes partidos políticos decidiran pórse de acordo –froito de moitas concesións a todas as bandas- só con iso se melloraría a calidade da educación.

A mellora educativa ten que ir máis aló ca dun acordo entre partidos políticos, require do esforzo conxunto de toda a sociedade, e iso si que é difícil de conseguir cando hai forzas que centrífugas que tiran en todos os sentidos agás cara o centro onde está o neno ou nena.

Dende a nosa visión como mestras de a pé, sen ningún condicionante político, sen estar afiliadas a ningún sindicato, sen pertencer a ningún grupo, organización, empresa de servizos educativos, etc, etc, fan falla moitos máis asinantes do pacto: as familias, os medios de comunicación, as corporacións locais, as empresas de ocio e entretemento, a publicidade, facultades de formación do profesorado, centros de formación, etc, etc, todos aqueles ámbitos que dirixen as súas accións cara a infancia en moitos casos sen contar con ela, e así nos vai, cadaquén entende a educación e o educativo segundo lle conveña, mesmo con posturas contraditorias, e curiosamente todos conclúen que hai que mellorar a formación do profesorado e prestixiar o seu rol na sociedade. Paradoxal, cando son eles os que nos usurpan, desprestixian e compiten deslealmente con nós.

Non hai partido político que non leve entre os seus obxectivos o pacto educativo, pero, aparte desa bonita referencia, pouco máis sabemos do cerne desa meta tan elevada. Queda moito por dicir sobre esta cuestión, agora ben non nos gustaría que nos enredaran con debates infrutuosos ao longo dun par de anos para acabar sacando un documento tan liofilizado coma infértil, con preámbulos a modo de desiderátums e con medidas que non se concretan en nada palpable agás en campañas publicitarias.

Pouco a pouco e sen ánimo de exhaustividade iremos facendo algúns apuntamentos de cuestións a contemplar para que o pacto educativo sexa de utilidade.