Tras dedicarlle un tempo ao rexistro da temperatura exterior e interior, decatámonos de que esta última se incrementaba moito máis rápido, ao que tratamos de buscarlle explicación: a calefacción, o sol batendo nas cristaleiras e como non, ao calor que nós desprendemos. Todos tiñan unha idea aproximada da calor corporal, aínda que non sabían dos seus valores habituais. Sabían tamén que as subidas de calor eran indicadores da febre.
Emporiso, en primeiro lugar fixemos estimacións da calor corporal duns e doutros, comparándoo co propio, método tradicional e popular para notar a febre. E logo xa empregamos os termómetros clínicos dixitais, aínda que lles amosamos un dos de mercurio máis similar aos xa coñecidos de exterior.
E así fomos mirando a temperatura corporal de cada un e rexistrándoa para acadar unha media ou deducir cal é a normalidade.
Antes de nada fíxose preciso ler as instrucións do termómetro pois coñecían varias opcións sobre onde colocar o termómetro: axila, boca ou recto. Optamos loxicamente pola primeira. E logo soubemos dos chíos que indicaban a finalización da medición e mesmo da alarma de febre.
Tan entusiasmados estaban que decidimos propoñer como tarefa tomarlle a temperatura a todos os membros da familia.
Destas medicións, saíron observacións moi interesantes: quen tiña a temperatura máis alta da casa, quen a máis baixa, se isto tiña algo que ver coa constitución física o co calor da casa (por que non todos a mesma), se os irmáns mellizos/xemelgos (dos que hai cinco na aula) tiñan a mesma temperatura, a escrita dos números dixitais, etc.
Ata houbo quen lle fixo medicións a Pako, ao can da familia, o que nos levou a confirmar a sensación de caloriña que sempre temos ao tocar aos animais domésticos (cans, gatos, pitiños), xa que logo, eles teñen a temperatura corporal un chisco máis alta ca nós.
InnovArte Educación Infantil 