Lemos en EDUGA nº 58 un artigo de opinión titulado “Educación infantil ou culto á velocidade”, da profesora Concepción Sánchez Blanco da UDC. “A présa que nos envolve é unha violencia estrutural que atura a infancia a miúdo, tanto na vida familiar como na escolar. Facer as cousas no menor tempo posible converteuse nunha demanda e nunha expectativa dende o mesmo instante do nacemento, que se vai pegando á identidade dos suxeitos conformándoa dende ben cedo. Pero a rapidez coa que hai que liquidar a actividade cotiá crea e acentúa a distancia social entre o adulto e o rapaz, cando deberan estar intrinsecamente unidos, porque un non se pode concibir nin reconstruír sen o outro. O fenómeno evidénciase, tanto nas prácticas familiares, como nas que se levan a cabo nas escolas infantís e centros de infantil e primaria. Este artigo pretende pór de manifesto algunhas contradicións, tomar conciencia delas e reparalas.
Con moito tino, pregúntase a autora, se as escolas rápidas producen nenas e nenos veloces; remata coa recomendación de minorar, parar e reflexionar. Gustounos porque coincide no fondo co que temos dito neste blog nalgunha que outra ocasión en “RebelArte”.
O martes despedirémonos dos cativos, pero o mércores volveremos a velos a case todos no centro; comezan coas actividades do verán, os ludiveráns, os veráns lúdicos, os veráns divertidos…, unha morea de actividades sen fin, dunha noutra, sen tempo nin para descansar, cos minutos todos ocupados; serán así, tan divertidos para os nenos e as nenas?, porque é máis do mesmo: présas, apuróns, madrugar, a escravitude do reloxo… Cando volvamos en setembro, estes nenos estarán relaxados e descansados?, non terán dereito a un merecido descanso?, ou é que a “diversión” ben paga a pena? O bo é que todos parecemos decatarnos de que esta présa non nos conduce a nada, pero non somos quen de pórlle remedio.
Nesta semana, a editorial Galaxia publicou “Un home impuntual”, de Pepe Cáccamo, no que reflexiona arredor do tempo através dun home que chega tarde a toda partes. Tamén recordamos o libro “O tempo voa”, de Joao Pedro Messeder, publicado en Kalandraka. Un conto rimado que entraña unha seria reflexión sobre a aceleración da vida actual e sobre o escaso tempo dedicado a vivir a vida con plenitude. Nel dise que precisaríamos un mes máis cada ano, un día máis cada semana, unha hora máis cada día, para rir, para compartir, para ser felices.
InnovArte Educación Infantil 